One more Heavy Metal week - Chapter I: Manilla Road

Shark, Manilla Road, Hammers and Wine...

Now, let’s see what happened the last days. There was so much intense, passion and HEAVY METAL, that I want to keep it alive, not only as a memory (it won’t be forgotten anyway), but also for everyone to see that some musicians remain legends among men. 

On October 14, 2012 there was Up The Hammers Festival Special Edition II in Athens with Manilla Road as headliners and Dark Nightmare, Etrusgrave, War Dance, Midnight Priest completing the billing of the best festival in Greece. Two day before we were expecting the arrival of Mark “The Shark” Shelton and he would be in Ragnarok club for “meet n’ greet” with fans and friends of the band. The good friend and organizer of Up The Hammers, Manolis Karazeris along with the people of the club, organized everything perfect and we knew that there will be an unforgettable weekend. Funny, but there was also a special Manilla Road/Up The Hammers wine limited to 20 bottles! Of course, I took one, but I will open it for a very special occasion. So, people all over Greece and certain friends around Europe start gathering in Athens. Back in the club, after 12 o’ clock Mark made his appearance in the club. It is always good to see this guy and for sure he is feeling like home when he is in Greece. He signed some records, took photos, had his drinks and chat with friends and fans. 

There was a very funny moment, when we were headbanging during “Astronomica” near at a window in the club and suddenly we felt someone all over us… It was Mark climbing to the window! The night continued like that, but next day I had to go to the work… The next day passed easily for me, still though I had some time with friends that I hadn’t seen for some time. Of course we ate also. That’s one of our hobbies!

And then Sunday comes. I woke up early (I think…) along with my girlfriend, and went in the center of Athens to pick up our buddies from Patra. Of course we ate also. I told you, that’s one of our hobbies. And we only eat meat. I went earlier to the club of the festival (Kyttaro Live Club) because I had some work to do with the label. There I had the chance to see War Dance during soundcheck. I really love this band and for me they are the “next big thing”. 

So, everything was set up, we’ve already start drinking and having fun. 

Midnight Priest was the first band to hit the stage and people started to enter the venue. The band was very passionate and they enjoyed playing there. Then I grab a beer and went to the front to watch War Dance. They are perfect. They combine elements from Manowar, Warlord and Sarissa, filtered through a personal sound and the result is pure lyrical epic metal magic. They have released only a promo CD but they are in recording sessions for the material that will be their first album. I can’t wait for that. After that there was some kind of problem in the club with electricity or something and Etrusgrave moved on stage and wait for the problem to be solved. It took a little time, but after that, the Italian band was a huge surprise. I didn’t expect them to play before Dark Nightmare, but if you would see the respond that Dark Nightmare had from the people there, you would be surprised. Great shows from both bands.

But there was a storm waiting to break… Arise all ye faithful to the sword... Manilla Road was on stage, for a special 3 hours set starting with my favorite MR album “Open The Gates” performed in its entirety. Magik, Dragonships, the Spear of Tiw, Fires, the Norns, Kings and the Dragon passed before our eyes and took us by storm. We were speechless from such a magical performance. Mark’s guitar was sending vibes from Hell and Bryan was singing with passion the hymns of mythical poetry. For my surprise, since it was the first time to see Neudi behind the drum kit, he really moved the band to a higher level. After “Open The Gates” the Road passed through “Necropolis”, “Haunted Palace” (Randy would be proud of Neudi), “Isle Of The Dead” (with a monumental moment of Agis throwing Jim off the stage!), “Masque Of The Red Death”, “Death By The Hammer”, “Hammer Of The Witches”, “Divine Victim”, “Dig Me No Grave”, “Metal”, “Crystal Logic”… and many more! During “Mystification”… well, I went a little crazy, but I think this will be my last stage diving - getting old I think. Still have bruises – for a moment I thought I broke some bones... but I enjoyed it! I really can’t say more for this performance. All you have to do is take a look on this video:

After two days, on October 16, there was a special event. A secret acoustic gig among few friends of Manilla Road (around 40 people) in a wine bar under candles’ light. Mark and Bryan with the help of Gianluca Silvi spoke straight to our hearts that night. There was a great moment where the original guitarists of Battleroar (Kostas and Manolis) with violin player Alex and Mark on vocals performed “The Wanderer”. A night to remember… with great friends and lot of wine!

I was very busy that week… and I was expecting a special guest. A good friend, a great person and a unique singer, but this is Chapter II…

MANILLA ROAD... an Art revealed to no one...

Manilla Road is one of the greatest bands ever. Their new album “Playground of the Damned” is out and I took the chance to talk with Mark “The Shark” Shelton about the album and other interesting things.

Three years after the “Voyager” you came up with a new album entitled “Playground of the Damned”. What is the story behind every song?

Shark: The first song is “Jackhammer” and it is basically a song about our mascot Smiling Jack (the skull guy we use in art all the time). Song #2 is “Into the Maelström” which is based off of a Poe story called “A Descent Into the Maelström”. I have always liked putting Poe stories to music. Started doing that back in 1987 with the “Mystification” album and a new Poe related song pops up every once in awhile on MR albums after that. Just keeping the tradition going. Song #3 is the title cut “Playground of the Damned” and it is sort of an apocalyptic warning song notating that earth is the playground of the damned. Song #4 is called “Grindhouse” and is a tribute to the old Grindhouse theaters that I grew up with in the old days. Love those old b-movies. Song #5 is “Abattoir de la Mort” which is a song about Midgard Sound Labs and all of us that have worked and bled in the studio over the last several years. Song #6 is “The Fire of Asshurbanipal” which is based off an Indiana Jones type horror story by Robert E. Howard. Another author that MR have borrowed ideas from over the career of the band. Song #7 is “Brethren of the Hammer” which is a Metal Anthem and song #8 is sort of a Metal power ballad called “Art of War” which is just a reminder to all of us that we should not forget how to stand our ground when needed. I did not want to do a concept album this time because both of our last releases were conceptual albums and I thought it was time to take a short break from the really long winded concept thing.

Vinyl edition is released from High Roller records and cd is coming from Shadow Kingdom rec. How was the producing process of the album and how did you get in touch with these labels?

Shark: I have been dealing with both of these labels for awhile now and have had really good luck with our business dealings. High Roller has the highest quality releases on LP anywhere and so working with them is a no-brainer and Shadow Kingdom has been in our network for a long time and we are friends with the owner which helps also. Each of the labels is sort of putting together their own version of the release and I think that is cool because you don't have just a copy of the other if you buy both.

Are there any plans for live shows to promote the album?

Shark: We are doing one show in 2011 (I guess we think we are Pink Floyd now or something) at the Hammer of Doom Festival during October in Germany. So if you want to see Manilla Road live in 2011 you better go to that show. We hope to do a lot more touring in 2012.

Your mother was a Professor of Music at a University and you are playing music since you were a child. What was your music background before you form Manilla Road?

Shark: Classical, Jazz, Folk, Country and Rock music. Jimi Hendrix, Deep Purple, UFO and Black Sabbath ruled for me back then.

What does the name Manilla Road stands for and poetically where the Road leads?

Shark: It was simply The Road of Light to us at first and it still primarily means that to me.

“Mark of the Beast” and “After Midnight – Live” are two albums with unreleased material from the early years of the band, which finally released officially. I know that you are not very enthusiastic with this stuff, but are there any other songs from the late 70s-early 80s? Also, is there any unreleased material from the 80s?

Shark: I never thought that the material or the performance back then was that good but then I guess that is normal for me to feel that way and I have, over time, developed a bit of an appreciation for the old stuff realizing that if not for those endeavors I would not have progressed into other styles and performances later on in my career. There are still many reel to reel tapes in the studio from the old days that we are going to hopefully be able to listen to one of these days and see if there is any more stuff that would be interesting to put out there. There is one demo tape release we did on cassette that I am hoping to find the masters of eventually. It was a 3 song demo with the very first version of “Far Side of the Sun”, the studio version of “Herman Hill” which finally appeared on “After Midnight Live” and an early MR epic style song entitled “Manilla Road”. Yes there was a song called “Manilla Road” at the first of all of this… These were the first songs ever recorded in a studio setting by the band. Other than that demo, I don't think there is anything else out there that I would want to release. I would never want to release something old just to try and make money. The only reason we put out “After Midnight Live” is because none of the songs on it were ever released before so even though the recording was really old the material had never been heard by most of our fans. If it had not had a decent sound quality to it I would have never let be released.

“If I was an ordinary man, I would live a life of luxury, but I don’t believe in simple truths, I believe in sincerity”… Who is the chromaphobian man?

Shark: I guess it was me at the time. A man of metal music in a time that it was not fashionable to be a metal head. At least not where I lived at that time. Manilla Road was the first of its kind in Kansas. That is an epic metal band. We helped carve out the metal industry in Wichita along with a few other bands but it seems we were the only one that really stood up to the test of time.

How you really dreamt of the end of the world? Do you think that man will be responsible for the Dreams of Eschaton? What Crystal Logic stands for?

Shark: Who knows how the end will come. There are so many ways that the world could meet its end that the law of averages will catch up to the earth before too long. It's really not a matter of if the world as we know it will end. It's more a question of when. All I really want to say about that is if we are to survive as a race of beings in the universe we should start figuring out how to expand our pioneering efforts into space. If we never explore the possibility of getting off this rock and being able to live in space then our race will eventually be doomed. As for what Crystal Logic is: It is the type of wisdom that understands and creates the magik of the mind and spirit. It is the understanding of the flow of life and existence itself. It is the highest form of knowledge that can be achieved by man. Plus crystals make great memory chips.

What are the Veils of Negative Existence?

Shark: It is the thin curtain that separates us from the other outer and inner worlds of existence. Like a barrier between dimensions.

What’s your occupation at the moment and since in Greece we have a major problem with the economical crisis, how are things in the United States?

Shark: I am the Operations Manager for a corporation in Wichita, Kansas. The economy is rather down here in the states but it is not terrible. I think your financial problems in Greece are much bigger than ours are at the moment.

Who do you think are the "Weavers of the Web"?

Shark: Well I was not talking about the internet, haha. We are all weavers of the web. Anyone who contributes to the web of magik in the universe is a weaver of the web. The ancient gods, the old ones, the heroes throughout history, the bards and poets and musicians that have understood that art is magik and that it talks to all of us in our minds and our hearts. Anyone who realizes that our minds are capable of magik and the more of us that work toward a common goal the more likely it is to become reality. Anything is possible if you summon enough magik to make it real.

What is the story with the chronic laryngitis and how did you ripped your vocal cords? How did you came up with the screams in “Out of the Abyss” album or “Dig Me No Grave”? By the way, your vocal work in the “Courts of Chaos” is my favorite from Manilla Road…

Shark: When we were recording “Open The Gates” I was very sick during the days that we were supposed to be recording the vocals. I should have just canceled the studio time and done at a later date but the studio was booked solid for like another month or two and we sort of had a deadline with our label to get the album done. So I pushed through the vocals while being deathly ill and it turned out that I really strained my vocal chords during that session. I struggled with laryngitis problems for years after that and visited several specialists about it. I was put on steroids several times which helped to keep the vocals going throughout the next several albums until I was doing a string of shows with “Circus Maximus” and one night I was letting out one of my Rob Halford screams and all of a sudden I felt a sharp pain in my throat and had to nurse my voice through the rest of the show that night. I went back to one of the vocal specialists and they found that I had ripped one of my vocal cords. It took forever to heal and when it did heal I was left with scar tissue on my vocal cord that has made it impossible for me to use my falsetto voice ever since. They told me they could operate to remove the scar tissue but they could not guarantee that my voice would sound the same ever again. So I decided to live with the situation and just push on and do the best that I can to sing without injuring myself again. That is why we brought Bryan Patrick into the ranks as a singer for the band. He sounds enough like me to do the job and he can still hit those falsetto notes that I can't.

 

How was a Manilla Road live show in the 80s?

Shark: Chaos and music. Our live shows were always a bit crazy back then. We would blow up and set fire to anything on stage and we still dressed up in spandex and leather with chains on the boots and metal armbands and spikes and hair and the whole nine yards. Well I still wear leather and I still have a full head of long hair but the rest of it has changed a bit. Randy had a big cage that the drums were in that was interesting because he would climb all over the thing in between songs. It was wild and crazy most of the time. We had to stop blowing stuff up because we started blowing ourselves up too. Now we rely more on the music and the performance than the special effects but I still love a great light show with cool fog.

Do you believe that if you could manage to tour in Europe back then or had a proper distribution of your albums, Manilla Road could be bigger or you meant to be for few but devoted fans?

Shark: I think we might have been a bit bigger if we had a little better luck back in the day but then again, who knows. We could have scored a big deal with a big label and signed our lives away to them and it not worked out and then it would have been the end of Manilla Road a long time ago. The music will always have a different sound and mix to it when we are doing it all ourselves instead of leaving it up to someone else to decide what Manilla Road should sound like. I am not unhappy with where I am at with Manilla Road today. Even if I died today I would feel I have done my part to enhance the metal music of our day. Success is only what one makes of it. I may not have gotten filthy rich playing metal but I have had the best time of my life doing it and I feel that I have been extremely successful because I have so many friends and supporters that love what Manilla Road has done. So I have done what I set out to do with my life. The first day that someone told me that my music helped them to get through some very rough times in their life was when I became successful.

I know that you have many friends in Greece and we all want a Manilla Road concert again and very soon. Which are your most memorable moments from Greece?

Shark: Well, first of all there is still one woman in Greece that stole my heart. She just doesn't know it. The Acropolis is a big thing for me. I have been there twice now and both times it was like standing on hallowed ground. Like I could hear the whispering voices of the gods, the poets and politicians of ancient Greece. The other great memories of Greece are the fans and the shows. I love playing in Greece and I can't wait to get back to the land of the gods and crank it up again.

To all of our fans, friends and supporters. Thank you so much for your undying support of Manilla Road. If not for you this could not all be.

Up The Hammers & Down The Nails

Blessed Be

Shark

www.manillaroad.net

Manilla Road on Fountain Street Productions

The Drums of Chaos

Cory “Hardcore” Christner is the guy behind the drum kit, so how did you joined the band?

Cory: In the winter of 2003 Mark Shelton recorded some songs of my former band and afterward he asked me if I wanted to play drums for him. I turned the offer down a few times after hearing the works of Randy Foxe and the reputation that Manilla Road had… Eventually I gave in and said “ok, I’ll give it a shot” and I am sooo glad I did it! It has been an amazing 7 or 8 years and I am honored to be the drummer of Manilla Road.

Randy “Thrasher” Foxe was the legendary drummer of the Road back in the 80s

Along with Mark Zonder, you are my favourite drummer. Which was your music background and how did you learn to play drums?

Thrasher: I played snare drum, learning the rudiments, in primary school. I began to play the drum set in high school (secondary school). I would stay after school and practice for five or six hours a night. Most of this practice was drums but I also played piano, guitar and bass. Even back then I would sometimes put a piano or some percussion to my left and play drums with my right hand and another instrument with my left. Probably the biggest change to my style came when I began playing in pitch darkness. It improved my accuracy but, more importantly, it created a disconnect between thinking about what I think to play and what I feel. I still play a lot with my eyes closed to recreate this.

Which are your memories from Manilla Road in the 80s?

Thrasher: I loved seeing the reactions of the fans when they would see me playing something very difficult... like playing keys and drums together on songs like “The Prophecy”, the drum part to “Dementia”, the beginning of “Old Ones”, etc. That gave me a real sense of accomplishment.

 

The story so far…

Manilla Road hail from Wichita, Kansas (USA) and they are one of the greatest bands in metal music. The journey started in 1977 when Mark Shelton (vocals-guitar) decided to form a band with his high school friend Scott Park (bass guitar) after he left the Marine Corp. In the first incarnation of the band, there are also Ben Munkirs on drums and Robert Park (Scott’s brother) on guitar. Later Ben left the band and with Myles Sipe they recorded their first 3-song demo tape in 1979 and after a while Rick Fisher joins the Road. They started to perform their first live shows, writing lot of material and by the end of 1979 they entered the studio to record their debut album "Invasion". During the recordings, they fired Robert because of problems he caused in the band and they continued as a three-piece. It was difficult back then to find a record company to release their material, so in early 1980, “Invasion” was released in their own label Roadster Records. The band kept playing live, composing lots of new songs and they were one of the heaviest bands back then in the States. 

At the time, Shelton was in stuff like Black Sabbath, Rush, Pink Floyd, Hawkwind and Judas Priest among others, but they kept listening to new artists and getting inspired from them all along the time. Their music developed in the years to come and it was getting heavier and faster during the 80s and even if every album was different than the previous one, each and every single one had the unique personal style of Manilla Road. While touring all over the Midwest, the band recorded another album called “The Dreams of Eschaton” but it was never officially released until 2002, renamed as "Mark of the Beast". At the time, after these songs, they recorded another album and they considered the new songs better than the other ones, so in 1982 their second album, simply entitled "Metal", was released again from their own label and that year they opened for the Wichita concerts of Krokus and Ted Nugent.

Mark Shelton, which studied anthropology in the university, was deeply into the stories of Robert E. Howard, H.P. Lovecraft and the Cthulhu Mythos, Edgar Allan Poe, ancient philosophy and mythology and all of this is floating in his lyrics, another MR trademark but he also wanted something different for the music. In their next effort, "Crystal Logic", music is more heavy and epic and it’s getting closer to what Mark had on his mind. The album was released again from Roadster but it also led to the signing with Black Dragon Records and they got distribution in Europe and the United States. Rick Fisher wasn’t pleased with the heaviest approach Mark had in mind for the next album and he was replaced by Randy Foxe. Among many fans, “Crystal Logic” is the first masterpiece of Manilla Road and some of them consider it their best album. 

In 1985, "Open The Gates" was issued from Black Dragon and the whole album is filled with a mystique feeling, great leads and solos and epic metal supremacy. The mixture of Norse mythology, legends and the other literature readings of Shelton, created something like a private mythology and spiritual poetry in his lyrics and it was developed in the next album and on. "The Deluge" was also released from Black Dragon in 1986 and along with “Open The Gates” it also has the great art of Eric Larnoy on the cover. The band kept playing heavier and faster than the previous album and the complex aggressive style of Randy “Thrasher” Foxe helps the band to reach new levels and takes the listener by storm. The songwriting is once again supreme but the promotion and their record company started to have problems, especially after the next album in 1987.

The production of "Mystification" was a mess, the band wasn’t able again to tour in Europe and the first distribution problems appear but what about the music? With tales of gore and terror in the night, the album pays tribute to the poet who found the key, Edgar Allan Poe. The unique characteristic mystic sound of Manilla Road is still here, still outstanding, harsh and powerful. A U.S. tour followed the album and Manilla Road played with Liege Lord. They toured from Midwest to the East Coast and during these shows they recorded the "Roadkill" live album. 

In 1988 they signed to Leviathan Records and they release "Out of the Abyss". MR kept the pact, to make every album faster and heavier than the last and they almost play thrash metal in “Out of the Abyss”. Raw and complex with weird riffs, horror lyrics and the first high pitched screams from the Shark, but there are also epic anthems like “Helicon”. The problem is that Leviathan Records licensed it to Black Dragon for distribution in Europe but they couldn’t do a proper job with it and along with the follow-up album, they were almost impossible to found in Europe back then. Despite that, the band kept touring around the States, this time with Chastain. The next album, "The Courts of Chaos" was released in 1990 and it was the most experimental MR album to date. They kept exploring horror themes and the music is darker with keyboards creating a strange atmosphere evoking chaos from beyond.

After the Courts of Chaos, Shelton wanted to create a solo album, different from the sound of Manilla Road and he found Aaron Brown and Andrew Coss for the project. They started bringing their own ideas and then they realized that this wasn’t a Mark Shelton solo project anymore and they called it Circus Maximus. They signed to Black Dragon but the company decided to keep the Manilla Road name and called the album "The Circus Maximus" despite the disagreement of the band. The band played a few gigs around Kansas and then split up but this wasn’t a MR record… because MR kept playing live after that for months. Scott Park had drinking problems and he was replaced by Harvey Patrick but after a while he left the Road. The next years and until the end of the 90s, Mark and Randy kept working together a bit but they also got married and started raising families and even if the Shark never stopped playing or writing music, MR was somehow left on ice. 

In 2000, Iron Glory Records re-released “Crystal Logic” and they also asked for a new Manilla Road album and next year "Atlantis Rising" came out. Before that, in 2000, MR gave their first European show at Bang Your Head Festival in Germany and also their back catalogue was re-released from various record labels (Iron Glory, Sentinel Steel, Dragonheart, Underground Symphony) and a brand new fan base was built. Randy Foxe wasn’t able to follow the Road and so the line-up back then was: Mark “The Shark” Shelton (guitars – vocals), Bryan “Hellroadie” Patrick (vocals), Mark Anderson (bass) and Scott Peters (drums). “Atlantis Rising” was well received from many fans and the press and in 2002 another new album came out from Iron Glory called "Spiral Castle". Many of these songs were written from the late 90s and from this time, the band was able to do more shows in Europe and also played in more festivals everywhere. 

In 2005 the "Gates of Fire" opened, introducing Cory Christner on drums. He followed the Road in the 2004 European shows also but this was his first MR studio performance. The album is separated in three parts, lyrically based on Robert E. Howard’s “The Frost Giant’s Daughter”, Virgil’s Aeneid and the battle of Thermopylae and it is pure epic metal. In early 2008 "Voyager" was issued from My Graveyard Productions with a concept of a marauding band of Vikings standing against Christianity and sailing for a place to live without religion persecution. This is the first album from 2000 without Bryan Patrick, with Shelton taking care of all vocals. In the last album, "Playground of the Damned", released in mid-2011 from Shadow Kingdom Records, Bryan is back and the spirit still follows the Road of Light…

 From the first show of Manilla Road in Athens, GR (October 27th, 2002)

 

Flaming Metal System

Heavy Metal. Mουσική, στάση ζωής, φιλοσοφία, διασκέδαση, κάτι διαφορετικό για τον κάθε ακροατή και φίλο αυτής της μουσικής. Kάποτε, ήταν κάτι παρεξηγημένο για κάποιους, υπερτιμημένο για άλλους. Έχουν ενδιαφέρον οι συζητήσεις που κάνουμε μεταξύ μας, βάζοντας σε αντίπαλα στρατόπεδα μπάντες και ιδιώματα για να αποδείξει ο καθένας ότι αυτό που ακούει αυτός είναι το καλό και το σωστό. Το αποτέλεσμα είναι πολλές φορές οι συζητήσεις να καταλήγουν σε ανακρίβειες και λαθεμένες εντυπώσεις. Ενίοτε ξεφεύγουμε και από την ουσία των πραγμάτων, το Heavy Metal - τη μουσική. Κάποιες φορές δεν φταίμε εμείς για αυτό, αλλά οι ίδιες οι μπάντες που ξεφεύγουν από αυτό που λέμε Heavy Μetal, αποπροσανατολίζοντας το κοινό. Για κάποιους φταίει η ίδια η τέχνη, η οποία δεν έχει όρια. Αυτά τα όρια θα προσπαθήσουμε να βρούμε, τις διαφορές, τις ρίζες, το τι μπορεί να είναι κοινώς αποδεκτό, κάποιες ιδιαιτερότητες και καταστάσεις που επηρέασαν την πορεία του metal και έχει περισσότερη ουσία να μας τις πούνε οι ίδιοι οι μουσικοί. Έγινε μια προσπάθεια να συγκεντρωθεί ένας σημαντικός αριθμός μουσικών με ιδιαίτερη βαρύτητα και μπορώ να πω ότι αυτό κατορθώθηκε. Θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους όσους συμμετείχαν (ακόμα και αυτούς που αγνόησαν την πρόσκληση) και χωρίς να υπάρχει ενιαία γραμμή, ο καθένας κατέθεσε την άποψή του, βάζοντας τη δική του πινελιά στον πίνακα που ονομάζεται Heavy Metal. 

Πρωταγωνιστούν:

Mark Shelton (Manilla Road), Jack Starr (Virgin Steele, Burning Starr, solo), Mark Zonder (Warlord, Fates Warning), Joey Vera (Armored Saint, Fates Warning), Devon Graves (Psychotic Waltz, Dead Soul Tribe), Ron Jarzombek (Watchtower, Spastic Ink), Mark Briody (Jag Panzer), Kenny Powell (Omen), Steve Wittig (Omen), George Call (Aska), D.C. Cooper (Royal Hunt, Silent Force, solo), Zak Stevens (Savatage, Circle II Circle), Chris & Tino Troy (Praying Mantis), Carl Cadden-James (Shadow Gallery), Jeff Lords (Crimson Glory), Ken Erb (Shok Paris), Joe Floyd (Warrior), Joe Comeau (Liege Lord, Annihilator), Juan Garcia (Agent Steel), Tore Østby (Conception, Ark), Henrik Flyman (Evil Masquerade, Moahni Moahna), Mats Leven (Krux, Therion), Christian “Chritus” Lindersson (Count Raven, Saint Vitus, Lord Vicar), Lars Johansson (Candlemass), Bårt “Faust” Eithun (Emperor, Mongo Ninja), Robert Garven (Cirith Ungol), Howie Bentley (Cauldron Born, Briton Rites), Philip Swanson (Hour Of 13, Seamount, Briton Rites), Brent Sullivan (Slauter Xstroyes, Spirit Web, WinterKill), Randy Barron (Tyrant’s Reign, WinterKill), Greg Hill (Dammaj), George Tsalikis (Zandelle), Paul van Rijswijk (Hammerhawk, Emerald) και Marta Gabriel (Crystal Viper).

Συντονισμός: Ανδρέας Ανδρέου

Θεμέλια, επιρροές και επιδραστικές μπάντες.

Πόσο πίσω θα πάμε για να βρούμε τις ρίζες και την έννοια του Heavy Metal; Στους Judas Priest, τους Black Sabbath και την Αγγλία των '70s; Στο “Born To Be Wild” και το “You Really Got Me”, τους Cream και τον Jimi Hendrix; Στη νουβέλα “The Soft Machine” του 1962 από τον William Burroughs, με τον χαρακτήρα “the Heavy Metal kid”; Στους κιθαρίστες του rock n roll ή στα blues της Ορλεάνης; Στην εφεύρεση της ηλεκτρικής κιθάρας από τον Adolph Rickenbacker στην Αμερική, το 1930; Τις αυτοσχέδιες κιθάρες στην Αφρική ή τη κλασική μουσική; Στην ανακάλυψη του τροχού και της φωτιάς; Όπου και να φτάσουμε, ενδεχομένως να βρούμε ένα λιθαράκι, αναλόγως με το τι θέλει να πιστεύει ο καθένας, αλλά οι ογκόλιθοι βρίσκονται σε κάποιες βιομηχανικές ζώνες της Μεγάλης Βρετανίας. Για την δημιουργία του συγκεκριμένου ιδιώματος όμως, δεν μπορεί να ευθύνεται μονάχα ένα τυχαίο γεγονός ή μια μόνο μπάντα, αλλά ένας συνδυασμός καταστάσεων, επιρροών, τάσεων και βιωμάτων. Σημαντικό βέβαια, είναι και ποιοι ήταν αυτοί που έπαιξαν πρώτοι συνειδητά Heavy Metal και όχι τυχαία στα πλαίσια του πειραματισμού και της εξέλιξης, όπως έκαναν πολλά σχήματα της δεκαετίας του '70 με ρίζες στα blues, το rock n roll και την ψυχεδέλεια. 

Στα '70s, ο ήχος άρχισε να βαραίνει, αν και έλειπε η σαφήνεια και η καθαρότητα που ξεκίνησε να υφίσταται στα τέλη της δεκαετίας. Μέχρι τότε και με βάση τα δεδομένα που ακολούθησαν στα '80s, μπορεί να πει κάποιος ότι περιπτώσεις όπως των Black Sabbath και των Judas Priest ήταν μεμονωμένες και όχι μέρος ενός κινήματος. Από την άλλη όμως, το κυρίαρχο μουσικό κίνημα που εμφανίστηκε στα τέλη των '70s στην Αγγλία, έχει σαφή ονομασία που υποδηλώνει παρελθόν. New Wave Of British Heavy Metal. Σήμερα, σε διάφορα blogs και forums, εμφανίζονται διάφοροι όροι, όπως proto-metal για να χαρακτηρίσουν έναν ήχο των '70s, που παλιότερα ονομαζόταν (ακόμα και από τις ίδιες τις μπάντες κάποιες φορές) απλώς Heavy Metal. Στα πλαίσια της εξέλιξης και κοιτάζοντας πίσω στο παρελθόν, σε αρκετές περιπτώσεις έχουν αναπροσαρμοστεί κάποιοι χαρακτηρισμοί, ερήμην των συγκροτημάτων τις περισσότερες φορές. Π.χ. όταν πρωτοεμφανίστηκαν οι Watchtower και οι Mekong Delta, τους χαρακτήριζαν ως tech thrash, ενώ μερικά χρόνια αργότερα άρχισαν να αναφέρονται και ως progressive metal. Ειδικά με την είσοδο των '90s, πολλά πράγματα επαναπροσδιορίστηκαν και σε βάθος χρόνου νέα ιδιώματα και υποκατηγορίες εμφανίστηκαν στο όνομα της εξέλιξης, της προόδου και της σαφήνειας. 

Οι Black Sabbath ήταν οι πρώτοι που παρουσίασαν (έστω και τυχαία) την πιο ολοκληρωμένη και σαφή πρόταση που μπορεί να αποκαλεστεί Heavy Metal, με δυνατά και ογκώδη riffs, σκοτεινή ατμόσφαιρα και αντίστοιχη θεματολογία. Είναι η μοναδική μπάντα που ξεκίνησε από την αρχή του 1970, παραμένοντας πάντα στο Heavy Metal (εκτός ελάχιστων εξαιρέσεων που χάνονται σε μια τόσο μεγάλη δισκογραφία), χωρίς να ροκάρει, να πειραματιστεί, να απομακρυνθεί. Δεν οριοθετούν το Heavy Metal τους με ένα τραγούδι ή ένα άλμπουμ επειδή έχει μια τσιρίδα ή ένα γρήγορο riff, ούτε επειδή έγραψαν κάποιον μεμονωμένο στίχο για μηχανές ή τη Valhalla. Για τη δημιουργία της μουσικής τους, έπαιξαν πολλές παράμετροι ρόλο. Μην ξεχνάμε ότι μεγαλώσανε κάτω από μαύρο ουρανό, σε μια βιομηχανική πόλη, με αντίξοες συνθήκες και προβληματική εφηβεία, οπότε, λογικό ήταν να μην ασχοληθούν με χαρούμενη pop και τις χίπικες εμμονές της εποχής.

Σε μεγάλο μέρος της, η μουσική αναζήτηση των μπαντών της εποχής στην Μεγάλη Βρετανία, ήταν και ένα διέξοδο και πέρα από τις άμεσες επιρροές, σημαντικό ρόλο στη μουσική που δημιούργησαν, έπαιξαν και τα βιώματά τους. Άλλωστε, πολλοί από αυτούς, δεν συναντηθήκανε στα κολέγια, δεν είχαν την ευκολία του διαδικτύου για να παρακολουθούν τις εξελίξεις και τις τάσεις. Δεν είχαν home studios, εύχρηστα gadgets και σύγχρονους εξοπλισμούς, ενώ πολλοί δεν είχαν ακούσει καν μουσικούς, τους οποίους, τους καταλόγισε η ιστορία ως επιρροή… 

Εμβληματικές '70s μπάντες, όπως οι Led Zeppelin, δεν μπορούν να μπουν κάτω από την ταμπέλα Heavy Metal, όταν έχουν τόσα πολλά τραγούδια με blues και rock καταβολές, σε αντίθεση με συγκροτήματα όπως οι Iron Maiden, οι οποίοι έχουν σαφή ηχητικό προσανατολισμό. Οπότε μπορούμε να πούμε, ότι παρά τις όποιες blues και rock επιρροές, το Heavy Metal απέκτησε την δική του οντότητα, όταν απαγκιστρώθηκε από αυτές και έγινε απόλυτος και ξεκάθαρος ο ήχος του. Μπορεί να θεωρούμε ότι τα blues και το πρώιμο rock έδωσαν ώθηση στο Metal, αλλά αυτό ήταν τη περίοδο των ζυμώσεων, του πειραματισμού και της αναζήτησης ταυτότητας, κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '70. Από τα τέλη των '70s, που ξεκαθάρισαν τα πράγματα, νεώτεροι κιθαρίστες άφησαν στην άκρη τις blues καταβολές των δασκάλων τους, κρατώντας τα στοιχεία που ταυτίζονται με το metal, ενώ αρκετοί από αυτούς μελέτησαν και κλασσική μουσική. Άλλωστε, στη σύγχρονη ιστορία και όσο περνάνε τα χρόνια, όλο και λιγότερο πίσω πάμε, όσον αφορά τις προσωπικές επιρροές.

-Ποιες είναι οι 3 βασικές σου προσωπικές επιρροές;

Devon Graves: Jethro Tull, Black Sabbath, Queen

Henrik Flyman: Για εμένα μάλλον είναι οι Rainbow, Black Sabbath και Dio.

George Call: Η πρώτη μου πρέπει να είναι οι KISS. Μου άρεσε το μακιγιάζ, οι περσόνες, τα θεατρικά και τα πάντα σχετικά με αυτό το συγκρότημα από την αρχή. Έχω διατηρήσει ένα είδος αγάπης-μίσους μαζί τους μέχρι σήμερα, αλλά ποτέ δεν θα τους αφήσω. Η επόμενη είναι οι Judas Priest. Λατρεύω το συγκρότημα και σε αντίθεση με τους KISS, δεν υπάρχει πολύ μίσος ή αντιπάθεια εδώ, ακόμη και οι δίσκοι τους με τον Tim Owens ήταν φανταστικοί για μένα. Η τρίτη είναι οι Iron Maiden, αλλά περισσότερο ο Bruce Dickinson από ότι το ίδιο το συγκρότημα. Νομίζω ότι οι Maiden είναι στα καλύτερα τους με τον Bruce. Μια χαρά με Dianno, απαίσιοι με τον Bayley, για αυτό θα πρέπει να πω ότι ο Bruce Dickinson είναι πιο σημαντικός για εμένα από το ίδιο το συγκρότημα.

Faust: Όσον αφορά το drumming και τη μουσική, η κύρια επιρροή μου είναι το πάθος για το metal. Η ανάγκη να εκφράσω τον εαυτό μου με τη βοήθεια του drumming και στο τέλος, η ανάγκη να εκφράσω τη δημιουργικότητά μου μέσω των συναυλιών και της δισκογραφίας. Στη μουσική είναι όλα σχετικά με τη δημιουργικότητα, την έκφραση και το πάθος κατά τη γνώμη μου.

Ken Erb: Νούμερο 1 θα πρέπει να είναι o δάσκαλος μουσικής στο σχολείο, ο κ. Brennan. Αυτός μου έμαθε να παίζει τρομπέτα. Αναγνώρισε τις μουσικές ικανότητες μου και με ενθάρρυνε να ακολουθήσει μια καριέρα στη μουσική. Όσο για κιθαρίστες, θα ήταν δύσκολο να αναφέρουμε μόνο ένα. Όταν ήμουν νεότερος, είχα μιμηθεί πολλούς μελωδικούς κιθαρίστες όπως τους Blackmore, Schenker, Uli Roth, Wolf Hoffmann, Tipton και Downing. Αυτές τις μέρες έχω επηρεαστεί περισσότερο από ότι είναι στην καρδιά μου και το πώς αισθάνομαι σε μια δεδομένη στιγμή, ενώ συνθέτω μουσική.

Jack Starr: Οι βασικές επιρροές μου είναι ο BB King, ο Albert King και ο Freddy King.

-Ποιες θεωρείς ότι είναι οι 3 πιο επιδραστικές μπάντες στην ιστορία του Heavy Metal;

Howie Bentley: Black Sabbath, Judas Priest και Iron Maiden. Αν το Heavy Metal απομακρυνθεί από τον ήχο αυτών των 3 μπαντών, παύει να είναι Heavy Metal.

Mats Leven: Πιστεύω πως η προφανής απάντηση θα ήταν Black Sabbath, Judas Priest και Iron Maiden.

Philip Swanson: Χωρίς αμφιβολία οι Angel Witch και οι Black Sabbath. Από εκεί και πέρα υπάρχουν τόσα πολλά groups τα οποία θεωρώ επιδραστικά, ανάλογα με την κατάσταση του μυαλού μου. Ένας μεγάλος κατάλογος από NWOBHM συγκροτήματα και 80s underground Heavy Metal.

Steve Wittig: Maiden, Priest και Sabbath.

Lars Johansson: Είναι μια ερώτηση στην οποία παίζει ρόλο και η γενιά στην οποία ανήκεις, αλλά για μένα, όταν πρόκειται για Heavy Metal θα πρέπει να πω: Black Sabbath, Judas Priest και Motörhead. Μην ξεχνάμε όμως και τους Deep Purple με τους Uriah Heep.

Chritus: Πρώτο και κύριο, οι Black Sabbath. Τελεία και παύλα. Δεν με νοιάζει τι υποστηρίζει οποιοσδήποτε άλλος, κανείς δεν ακουγόταν σαν αυτούς την εποχή που ξεκίνησαν. Έπειτα, υπάρχουν οι Led Zeppelin και οι Deep Purple. Εγώ προσωπικά ποτέ δεν ήμουν οπαδός τόσο των Deep Purple σαν συγκρότημα, όσο του Ian Gillan προσωπικά. Δύσκολα μπορεί να αγνοήσει κάποιος το μέγεθος αυτών των μπαντών και τον αντίκτυπο που είχαν.
Ron Jarzombek: Εγώ είμαι περισσότερο “heavy metal” επηρεασμένος από τους Black Sabbath και τους Judas Priest, από τα πρώτα μου χρόνια. Μετά από αυτούς, ενδεχομένως οι Metallica, Iron Maiden, Megadeth και Pantera.
Greg Hill: Ο Ronnie James Dio σε ότι έκανε, οι Judas Priest (Rob rocks!) και οι Metallica.

Jeff Lords: Black Sabbath, KISS και Led Zeppelin.

Chris & Tino Troy: Led Zeppelin, Black Sabbath και Deep Purple.

-Πόσο σημαντικές θεωρείς ότι ήταν οι βάσεις που έθεσε η Αγγλία στο Heavy Metal κατά τη δεκαετία του '70; Θα υπήρχε Heavy Metal χωρίς αυτές;

Faust: Φαντάζομαι αυτό σήμαινε τα πάντα. Μπάντες όπως οι Judas Priest, Iron Maiden, Motörhead και το NWOBHM, έθεσαν τα θεμέλια για αυτό που ήρθε αργότερα. Οι μπάντες αυτές εξακολουθούν να επηρεάζουν και να έχουν αντίκτυπο ακόμη και στις μέρες μας. Οι μπάντες αυτές, χωρίς αμφιβολία, έμπνευσαν συγκροτήματα όπως οι Metallica και οι Slayer, που με τη σειρά τους, δημιούργησαν ένα νέο είδος.

DC Cooper: Νομίζω ότι στις αρχές της δεκαετίας του '70, η Αμερική είχε μια καλή στερεά βάση για τη metal σκηνή με τους Κiss, Angel, Aerosmith και κάποιους άλλους σπουδαίους. Αλλά δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι μπάντες όπως οι Judas Priest, Iron Maiden και Βlack Sabbath έδωσαν το χτύπημα που όρισε το metal… ως metal. Νομίζω Heavy Metal θα υπήρχε χωρίς αυτούς… ή θα μπορούσε να υπάρξει. Αλλά, ποιος θα μπορούσε να πει τι ή πώς θα είχε εξελιχθεί και σε τι. Η μουσική σκηνή θα έχει πάντα πολλές διαφορετικές κατηγορίες και υποκατηγορίες. Είναι δύσκολο να πεις τι είναι τι, πλέον και από πού προέρχονται οι αληθινές ρίζες των συγκροτημάτων.

Paul van Rijswijk: Προσωπικά, θεωρώ ότι τα θεμέλια που έθεσαν τα Αγγλικά συγκροτήματα τη δεκαετία του 70 πολύ σημαντικά. Όταν μεγάλωνα η μεγαλύτερη αδελφή μου και ο αδελφός μου ακούγανε Black Sabbath, Deep Purple, Led Zeppelin, κλπ., και αυτό είχε τεράστιο αντίκτυπο στο μουσικό μου γούστο. Θα έλεγα ότι χωρίς τα riffs του Tony Iommi των Black Sabbath, τη δεξιοτεχνία των Deep Purple και το μυστήριο των Led Zeppelin, ποιος ξέρει τι θα είχαμε τώρα!

-Tι αντίκτυπο είχε η έξαρση του New Wave of British Heavy Metal (1979-1983) στην Αμερική;

Philip Swanson: Μπορώ να μιλήσω μόνο για τον εαυτό μου. Άλλαξε όλη την προοπτική μου για τη μουσική και δημιούργησε ένα τρόπο ζωής και κουλτούρας για μένα.
Howie Bentley: Επηρέασε πολλά συγκροτήματα και αφού το έκανε, άρχισε να διακλαδίζεται σε διαφορετικά είδη. Υπήρξε το δημοφιλές Thrash Metal με συγκροτήματα όπως οι Metallica και Megadeth και υπήρξε το λιγότερο δημοφιλές, αλλά ίσως πιο σημαντικό για κάποιους από εμάς, US Power Metal (υποθέτω ότι έτσι το λένε τώρα, εκ των υστέρων) με συγκροτήματα όπως οι Omen, Malice, Virgin Steele και Helstar.

Joey Vera: Τεράστια επιρροή. Έθεσε τις βάσεις για το thrash metal, το οποίο γενικώς, είναι Αμερικάνικο είδος.

George Call: Από ότι καταλαβαίνω, οι ΗΠΑ μπήκαν στο NWOBHM σε όλη του τη διαδρομή και αυτό έδωσε το εναρκτήριο λάκτισμα για μπάντες όπως οι Slayer, Omen, Metallica, Anthrax, Exodus. Ήταν μια καλή στιγμή για το Heavy Metal.

Το Heavy Metal στην Αμερική τη δεκαετία του '70.

-Είστε από τις λίγες αμερικάνικες Heavy Metal μπάντες που ξεκίνησαν στη δεκαετία του 70. Τι θεωρούταν Heavy Metal στην Αμερική τη δεκαετία του '70 και τις αρχές των '80s;

Mark Shelton: To metal ήταν ακόμη μια νέα έννοια για τις ΗΠΑ στη δεκαετία του 70, αλλά αυτό που θεωρούταν metal τότε, ήταν οι Black Sabbath, Rush και κυρίως συγκροτήματα όπως οι Judas Priest και οι Deep Purple.

Robert Garven: Για μένα το heavy metal και το hard rock είναι εναλλάξιμα είδη. Οτιδήποτε με κοφτές κιθάρες, μπάσο και δυνατά τύμπανα, solos, δυναμικά riffs και φωνή, είναι το ίδιο για μένα. Τώρα υπάρχει γρήγορο metal και death metal που είναι προφανώς διαφορετικά, αλλά για μένα το Heavy Metal πρέπει να είναι βαρύ και να χτυπάει, όπως και ο χτύπος της καρδιάς σου ή παρέλαση λεγεώνας Ρωμαίων… αυτό είναι Metal!

-Υπήρχαν Αμερικάνικες μπάντες στα '70s που τις ονομάζατε Heavy Metal;

Mark Shelton: Οι μπάντες που θα έλεγα ότι έπαιζαν metal τότε, μπορεί ακόμη και οι ίδιοι να θεωρούσαν ότι δεν παίζουν metal. Στην πραγματικότητα δεν υπήρχε κάποια metal σκηνή στην Αμερική μέχρι τη δεκαετία του 80. Περισσότερο hard rock ήταν, παρά metal.

Robert Garven: Πω πω… αυτό δεν είναι δύσκολο. Υπήρχαν άπειρα συγκροτήματα, από αυτά που εγώ αποκαλώ Heavy Metal, τη δεκαετία του '70 και του '80, πάρα πολλά για να τα αναφέρω εδώ, αλλά κάποια από τα αγαπημένα μου ήταν οι: Alamo, Bang, Boomerang, Cactus, Captain Beyond, Demian, Dust, Fuse, Head Over Heels, Hydra, Iron Butterfly, James Gang, Left End Montrose, Granicus, Masters of the Airwaves, Niel Merryweather's Space Rangers, Riot, Stray Dog, Thunderhead, Tin House, TKO, Sir Lord Baltimore, Mountain, Grand Funk Railroad, Kansas, Blue Oyster Cult, Bloodrock, Yesterday & Today, πρώιμοι ZZ Top, Kiss… και αυτά είναι μόνο κάποια που μου ήρθαν στο μυαλό τώρα.

Δεκαετία του '80. Η χρυσή περίοδος του κλασικού Heavy Metal.

-Πόσο σημαντικό θεωρείς ότι ήταν το παραδοσιακό Heavy Metal στην Ευρώπη τη δεκαετία του '80; Και ποιες θεωρείς ότι ήταν οι σημαντικές μπάντες της εποχής;

Chritus: Σημαντικό! Όπως και να το δεις. Πολλές από τις progressive rock μπάντες, από τα τέλη του 60, είμαι πεπεισμένος πως επηρέασαν νεότερες γενιές μουσικών να παίζουν βαρύτερη και πιο σκληρή μουσική. Ενδιαφέρουσα σκέψη, δηλαδή… αυτό που θέλω να πω είναι, φανταστείτε έναν κόσμο χωρίς τους Black Sabbath;! (Γέλια)
Paul van Rijswijk: Κατά τη γνώμη μου το παραδοσιακό Heavy Metal ήταν πολύ σημαντικό στην Ευρώπη την δεκαετία του '80. Στην Ολλανδία, η σκηνή ήταν πολύ ισχυρή και ο καθένας στη σκηνή ήταν σαν μέλος μιας οικογένεια. Εάν συναντούσες κάποιον στο δρόμο με ένα τζιν-γιλέκο και ζώνη με σφαίρες, γινόσασταν αμέσως φίλοι. Υπήρχαν πολλά fanzines, συναυλίες παντού και επίσης πολλά καλά μπαρ και νεανικά clubs που έπαιζαν Heavy Metal. Τα '80s ήταν επίσης καλά για τις Ολλανδικές μπάντες, αφού η κάθε περιοχή είχε τους ήρωες της και οι οπαδοί ακολουθούσαν τις μπάντες παντού. Το Groningen είχε τους Vortex, η Ουτρέχτη τους Martyr και Future Tense, το Haarlem τους Sword, το Heemskerk τους Defender, το Beverwijk τους Hammerhawk (ήμουν 15 ετών όταν κυκλοφόρησαν το πρώτο τους mini-lp), το Hoorn είχε τους Sad Iron και Final Heiress, στην ανατολή υπήρχαν οι Dark Wizard και Emerald, το Apeldoorn είχε τους Together και όλα αυτά είναι μόνο μερικά! Φυσικά, λατρεύαμε όλες τις NWOBHM μπάντες που ήταν επίσης στην ακμή τους εκείνη την εποχή.

Είναι γεγονός ότι οι ηγετικές μπάντες του Heavy Metal, σε απήχηση, διάρκεια και δημοτικότητα, είναι αυτές που κατάφεραν να εδραιωθούν σε Αμερική και Ευρώπη, παίζοντας και στις δύο ηπείρους σε αρένες και μεγάλα ακροατήρια. Αυτές οι μπάντες είναι πολύ λίγες με πιο γνωστά και προφανή παραδείγματα τους Iron Maiden και Metallica. Οι συνθήκες τότε ήταν διαφορετικές και σε αρκετές περιπτώσεις κάποιες μπάντες ήταν αποκομμένες, ειδικά αυτές που ξέμειναν στην Αμερικάνικη ήπειρο.

-Αν είχατε καταφέρει να περιοδεύσετε στην Ευρώπη τη δεκαετία του '80, πιστεύεις ότι θα ήταν διαφορετικό το μέλλον της μπάντας σας; Είχε σημασία αυτό τότε και είχατε επίγνωση της κατάστασης όσον αφορά το Heavy Metal στην Ευρώπη;
 

Kenny Powell: Αν ήμασταν σε θέση να περιοδεύσουμε στην Ευρώπη τη δεκαετία του '80, όλος ο κόσμος μας θα ήταν εντελώς διαφορετικός. Όλα αυτά ήταν λίγο πολύ ένα κρυμμένο μυστικό για εμάς και χωρίς internet εκείνη την εποχή, δεν είχαμε ιδέα πως υπήρχαν οπαδοί των Omen εκεί. Το σίγουρο είναι, ότι και το αρχικό line up θα είχε μείνει μαζί.

Steve Wittig: Νομίζω ότι αν οι Omen είχαν περιοδεύσει στην Ευρώπη την δεκαετία του 80, θα υπήρχε σημαντική διαφορά στη συνολική επιτυχία της μπάντας τότε και σήμερα. Είχε μεγάλη σημασία αυτό τότε και το ξέραμε ότι θα ήταν καλό για τη δημοτικότητά μας. Γνωρίζαμε ότι το metal ήταν μεγάλο στην Ευρώπη και πήραμε πολλά μηνύματα από τους οπαδούς μας εκεί, αλλά τότε ήταν πολύ ασυνήθιστο για μια μπάντα το να περιοδεύσει σε άλλα μέρη του κόσμου αν δεν ήταν πραγματικά μεγάλη. Επίσης, δεν είχαμε δικό μας management και βασιζόμασταν στην Metal Blade για να μας κλείνει τις συναυλίες.

-Πόσο σημαντικό θεωρείς ότι ήταν το παραδοσιακό Heavy Metal στην Αμερική τη δεκαετία του '80; Και ποιες θεωρείς ότι ήταν οι σημαντικές μπάντες της εποχής;

Mark Zonder: Νομίζω ότι οι μπάντες της δεκαετίας του '80 ήταν η αρχή του να φέρουν το metal σε μια πολύ μεγαλύτερη και ευρύτερη αποδοχή και δημοτικότητα από ποτέ. Άνοιξε πολλές πόρτες. Όχι ότι ήταν πάντα τα καλύτερα συγκροτήματα, καθώς πολλά συγκροτήματα από τα τέλη του '60 και '70 ήταν καλύτερα, αλλά άνοιξε πολλές πόρτες. Προφανώς το πιο σημαντικό συγκρότημα για μένα ήταν οι Warlord!

Joey Vera: Ο όρος «παραδοσιακό» δεν υπήρχε στο προσκήνιο μέχρι τα '90s. Σημαντική μπάντα της εποχής ήταν οι Savatage.

Jack Starr: Το παραδοσιακό metal ήταν σημαντικό και νομίζω ότι μπάντες όπως οι Queensryche και οι Fates Warning βοήθησαν σε αυτό. Επίσης, οι πρώιμοι Manowar με τον Ross ήταν μια μεγάλη μπάντα. Τα τρία πιο σημαντικά συγκροτήματα από την Αμερική στη δεκαετία του '80 ήταν οι Riot, Virgin Steele και The Rods.

Ken Erb: Πιστεύω ότι η επίθεση του hair metal στα '80s, επισκίασε το παραδοσιακό metal εδώ στην Αμερική. Όλοι ήθελαν να είναι όμορφοι και να συμπεριφέρονται σαν ροκ σταρ, οπότε η μουσική έκανε ένα βήμα πίσω και έμεινε στην εικόνα. Παρόλα αυτά, υπήρχαν αρκετά μεγάλες παραδοσιακές metal μπάντες στην Αμερική τότε. Οι Metallica, Megadeth, Savatage, Armored Saint, Metal Church, Riot και Queensryche θα μπορούσαν να είναι στην κορυφή της προσωπικής μου λίστας. Είχα τη ευτυχία να περιοδεύσω με τους Savatage όταν ο Criss Oliva ήταν ακόμα στο συγκρότημα και κατά τη γνώμη μου, ήταν ένας από τους μεγαλύτερους κιθαρίστες της δεκαετίας του '80. Μετά τον πρόωρο θάνατό του, το συγκρότημα δεν ήταν ποτέ ακριβώς το ίδιο. Και φυσικά μην ξεχάσω τη metal σκηνή Cleveland τότε. Η Auburn records είχε μια σειρά από καλές metal μπάντες, όπως οι Breaker oι Destructor και οι Purgatory και όλα ήταν μέρος μιας εποχής απίστευτης underground μουσικής για την Αμερική.

Steve Wittig: H μεγαλύτερη metal σκηνή στις ΗΠΑ ήταν το Los Angeles τότε. Υπήρξαν πολλές καλές μπάντες από τη Νέα Υόρκη, ή ακόμα και το Τέξας, αλλά οι δισκογραφικές εταιρίες είχαν υπογράψει συγκροτήματα κυρίως από το Los Angeles. Για ένα μεγάλο μέρος των ΗΠΑ, το metal δεν ήταν σημαντικό, ή τουλάχιστον αυτό σκεφτόντουσαν οι ραδιοφωνικοί σταθμοί και τα στελέχη των δισκογραφικών εταιριών. Στο ποιες ήταν οι πιο σημαντικές metal μπάντες, πρέπει να πω Judas Priest, Metallica και Iron Maiden. Συγκροτήματα όπως οι Accept και οι  Krokus είχαν airplay σε εθνικό επίπεδο, αλλά οι hair μπάντες ήταν πολύ μεγαλύτερες. Οι μπάντες οι οποίες ήταν πραγματικά μεγάλες στις ΗΠΑ ήταν οι μπάντες της αρένας, όπως οι Van Halen, Heart, Aerosmith, Journey και άλλοι.

Kenny Powell: To metal ήταν μεγάλο εδώ στη δεκαετία του '80, αλλά πολλά από αυτά δεν ήταν πραγματικό metal. Περισσότερο το ποπ metal του MTV πωλούσε καλά και είχε πάρει όλη τη μεγάλη προώθηση. Τουλάχιστον υπήρχε μια υγιής σκηνή, σε μικρό επίπεδο τότε και ήταν εφικτό να περιοδεύσεις στη χώρα και να βρεις κάπου να παίζεις κάθε βράδυ. Προσωπικά, πάντα ήθελα να ακούγομαι περισσότερο στο ύφος των μεγάλων ευρωπαϊκών metal συγκροτημάτων, έτσι δεν είμαι πραγματικά το σωστό πρόσωπο για να απαντήσει!
Randy Barron: Το πραγματικό metal βγήκε από το underground το 1983-84. Για ανθρώπους σαν εμένα και όλους τους πραγματικούς metal αδελφούς, οι οποίοι παίρναμε τη μουσική μας με σοβαρότητα, θα έλεγα ότι οι Metallica μας έβγαλαν έξω, όταν περιόδευαν με τον Ozzy. Για τη δεκαετία του '80 ξεκίνησε μια νέα παγκόσμια μόδα για το Αμερικάνικο Metal. Αρκεί να μην έφευγαν.

Mark Shelton: Δεν νομίζω ότι το Αμερικάνικο metal ήταν τόσο σημαντικό όσο το Βρετανικό και οι Ευρωπαϊκές metal μπάντες στην δεκαετία του '80, αλλά κάποιοι είχαν μεγάλη επιρροή, όπως οι Manowar, οι Metallica και οι Anthrax.

Heavy Metal στην Αμερική των '90s. Τα '00s και οι νέες τάσεις

Σε γενικές γραμμές, τη δεκαετία του '80 τα πράγματα ήταν ξεκάθαρα στον ευρύ χώρο του metal και του hard rock. Υπήρχαν αυτοί που σήμερα λέμε κλασικές heavy metal μπάντες (Iron Maiden,Accept), υπήρχε το power metal (Helloween, Helstar), κάποιες πιο επικές μπάντες (Manowar), το thrash metal (Slayer, Kreator), το πιο φρέσκο death metal (Morbid Angel), συγκροτήματα που χαρακτήριζαν poser και glam ή hair metal (Ratt), ενώ στις αρένες της Αμερικής μεσουρανούσαν και το ΑΟR, hard rock, hard n’ heavy μπάντες όπως οι Van Halen και οι Def Leppard, που αρκετές φορές αναφερόντουσαν και ως pop(ular) metal. Συγκροτήματα όπως οι Bathory και οι Celtic Frost ήταν μεμονωμένες περιπτώσεις και οι χαρακτηρισμοί που τους δίνονται τώρα είναι μεταγενέστεροι.

Με την είσοδο των '90s ο μουσικός χάρτης άλλαξε. Το 1991 οι Nirvana κυκλοφόρησαν το Nevermind και το alternative rock με το grunge σάρωσαν τα πάντα στο πέρασμά τους. Όπως η punk εμφανίστηκε στα '70s ως αντίδραση στο λεγόμενο δεινοσαυρικό rock, hard rock και το δαιδαλώδες prog rock της εποχής, έτσι και το alternative rock είναι ένα αντίστοιχο κίνημα ως άτυπη αντίδραση στο poser, glam, hard rock κίνημα που μεσουρανούσε στα '80s της Αμερικής μαζί με τους rockers της εποχής (Billy Idol, Bruce Springsteen). To Heavy Metal, εκτός κάποιων μεγάλων συγκροτημάτων, ή μεμονωμένων επιτυχημένων δίσκων, ποτέ δεν κατόρθωσε να περάσει σε μεγάλα ακροατήρια και παρά τη πληθώρα μπαντών, στην ουσία, θα μπορούσε κάποιος να πει, πως ποτέ δεν ήταν μόδα. Εκτός από τη περίπτωση της εφηβικής επανάστασης. Το alternative rock πήρε τη μερίδα του λέοντος στο Αμερικάνικο ραδιόφωνο, το οποίο στις ΗΠΑ έχει πολύ μεγαλύτερη δύναμη από ότι μπορεί να καταλάβει ο Ευρωπαίος, και το Heavy Metal πέρασε στη λήθη. Παρόλα αυτά, συνέχισαν να βγαίνουν διαμάντια για λίγους, παρά τις αντιξοότητες που γνώριζαν τα groups τότε. Οι «νέοι» Pantera είναι ένα σχήμα που αποπροσανατόλισε πολλές Αμερικάνικες μπάντες για ένα διάστημα (Jag Panzer, Omen), ενώ κάποιοι άλλοι προσπάθησαν να ακολουθήσουν τις εξελίξεις (Queensryche) ή διέλυσαν (Sanctuary), ενώ αντίθετα, στην Ευρώπη, το Ευρωπαϊκό power άνθισε.

Εκείνη την περίοδο και όταν ο παραδοσιακός ήχος άρχισε να περνάει στο περιθώριο, νέα ιδιώματα άρχισαν να εμφανίζονται ή να ξεσπαθώνουν από το βαθύ underground. Μια δολοφονία, έκανε το παρεϊστικο black metal της Νορβηγίας μόδα, εξαπλώθηκε το είδος, μπλέχτηκε με άλλα ιδιώματα, έγινε πειραματικό, ξέφυγε, μέχρι και maimstream metal έγινε. Το progressive metal καθιερώθηκε μετά την επιτυχία των Dream Theater, φτάνοντας στις μέρες μας να έχει ξεχειλωθεί σαν όρος. Εμφανίστηκε το ατμοσφαιρικό metal και όλες του οι εκφάνσεις, gothic, symphonic κτλ., το industrial metal και ο όρος true metal. H ξαφνική αναγνώριση των πρώιμων Black Sabbath έκανε το doom metal των 5 συγκροτημάτων, ιδίωμα και επίσης έφερε μπάντες που κάποιοι χαρακτηρίζουν heavy rock και άλλοι stoner rock ή desert rock. Μέχρι και το punk/hardcore συνδυάστηκε με το stoner, γεννώντας το sludge και πολλές από αυτές τις μπάντες που δεν μπορούσαν να μπουν με σαφήνεια κάτω από μια ταμπέλα, στα '00s έγιναν post metal…  Το death metal βρήκε ως αδερφάκια το «μελωδικό» και το ατμοσφαιρικό death, oι Sepultura άρχισαν να χοροπηδάνε και το nu-metal έγινε μόδα στην Αμερική αλλοιώνοντας και κάποια thrash συγκροτήματα. 

Οι περισσότερες κλασικές μπάντες των '80s που συνέχισαν, μείωσαν τη δισκογραφική τους παρουσία. Κάποιες μεταλλάχτηκαν και γιγαντώθηκαν ακόμα περισσότερο (Metallica), κάποιοι άλλοι συνέχισαν όμως με δισκογραφική συνέπεια και πίστη στον ήχο τους (Saxon). To Ηeavy Metal πλέον δεν είναι ίδιο…  

-Θεωρείται δεδομένο ότι στην Αμερική με την είσοδο των '90s ξαφνικά εξαφανίστηκε το Heavy Metal. To πιστεύεις αυτό και αν ναι, ποια θεωρείς ότι ήταν τα αίτια;

Devon Graves: Το metal τελείωσε στις ΗΠΑ για να ανοίξουν τον δρόμο για την επόμενη τάση. Αυτό είναι, μια μεγάλη επιχείρηση. Στην πραγματικότητα, το Heavy Metal ποτέ δεν ήταν ιδιαίτερα μεγάλο, αλλά το glam metal των εταιριών ήταν της μόδας. Μεταμφιεσμένη disco. Οι μεγάλες Αμερικάνικες επιχειρήσεις δεν έχουν να κάνουν με την ποιότητα, αλλά με τον έλεγχο.

Joe Floyd: Το Heavy Metal δεν εξαφανίστηκε στη δεκαετία του '90 αλλά το ωθήσανε στο underground. Αυτό στη πραγματικότητα ξεκίνησε στα μέσα της δεκαετίας του 80 με την κυριαρχία των εταιριών σε όλες τις ραδιοφωνικές ζώνες στις ΗΠΑ. Οι νέοι σήμερα είναι απληροφόρητοι ότι το ραδιόφωνο, και ιδίως τα FM, ήταν κάποτε σε  πολύ πιο ελεύθερη μορφή και ο DJ μπορούσε να παίξει ότι αυτός ήθελε, συμπεριλαμβανομένων άγνωστων μπαντών, κλπ. Καθώς ο ανταγωνισμός για τους ακροατές και το χρήμα για διαφήμιση αυξήθηκε, το ραδιόφωνο και τα playlists περιορίστηκαν. Το MTV, το οποίο ήταν πολύ νέο τότε, σταμάτησε να παίζει metal clips, από φόβο, λόγω της αντίδραση κατά των “επικίνδυνων στίχων”, κτλ. Οι παραγωγοί κυνηγούσαν επίσης την τελευταία “μόδα” που στη δεκαετία του '90 ήταν το ο ήχος του Seattle. Οι Nirvana, Pearl Jam, Soundgarden, Alice in Chains, κλπ. Οι ήδη καθιερωμένες μεγάλες metal μπάντες επέζησαν και συνέχισαν να ακούγονται, αλλά τα νεότερα metal συγκροτήματα έπρεπε να αγωνιστούν για να ακουστούν. Τώρα υπάρχει το internet, το δορυφορικό ραδιόφωνο και το YouTube που βοηθά τις μπάντες να βρίσκουν οπαδούς, αλλά στην ουσία είναι ένας διαφορετικός κόσμος σε σχέση με την δεκαετία του '80.

Juan Garcia: Δεν εξαφανίστηκε ακριβώς. Το Heavy Metal έγινε underground κατά τη διάρκεια αυτού του διαστήματος στην Αμερική. Νομίζω ότι η σκηνή της grunge και η μουσική βιομηχανία είχε πολλά να κάνει με την επιρροή στο Heavy Metal τότε. Τότε στην Αμερική, για κάποιους λόγους, δεν ήταν cool να συμμετέχεις σε μια Heavy Metal μπάντα, αλλά την ίδια στιγμή μπάντες όπως οι Pantera, ακόμη και οι Slayer, φάνηκε ότι πηγαίνουν καλά κατά τη διάρκεια των '90s.

George Tsalikis: To metal υπέστη πολλά δεινά κατά τη διάρκεια του '90 στις Ηνωμένες Πολιτείες. Στην πραγματικότητα, πολλοί άνθρωποι είχαν αρνητικές αντιδράσεις, εάν κάποιος τους έλεγε ότι του άρεσε το heavy metal κατά τη διάρκεια αυτού του χρόνου. Ευθύνη για αυτό έχει η μουσική βιομηχανία που νοιάζεται περισσότερο για τα κέρδη παρά για την καλλιτεχνική αρτιότητα. Κατά τη διάρκεια από τα μέσα έως τα τέλη του '80, η μουσική βιομηχανία είδε ότι μπορούν να βγάλουν χρήματα από το heavy metal. Έτσι, ξεκίνησαν να παράγουν δεκάδες αντίγραφα από τις πρώτες μεγάλες metal μπάντες και χαρακτήρισαν ως metal και άλλες μπάντες που (σύμφωνα με τους περισσότερους οπαδούς) κάθε άλλο παρά αυτό, ήταν. Αυτό δημιούργησε έναν υπερ-κορεσμό της μουσικής σκηνής με τις μπάντες τοποθετούσαν στο metal. Έτσι, στις αρχές της δεκαετίας του '90, όταν οι Nirvana χτυπήσαν τη σκηνή με ένα εναλλακτικό ήχο, προσέλκυσαν πολύ κόσμο. Η μουσική βιομηχανία το είδε αυτό και έκανε ότι θα έκανε οποιοσδήποτε άπληστος εταιρικός κλάδος. Γύρισαν την πλάτη τους στο metal και ξεκίνησαν να παράγουν δεκάδες αντίγραφα της επόμενης κερδοφόρας μπάντας. Ευτυχώς, πολλοί άνθρωποι κουράστηκαν και σιχάθηκαν αυτή την ενοχλητική δικαιολογία για τη μουσική (κατά τη γνώμη μου φυσικά).
Joe Comeau: Το heavy metal ποτέ δεν εξαφανίστηκε. Απλώς πέρασε από περιόδους όπου κάποιοι άνθρωποι πίστευαν ότι δεν ήταν cool. Αυτοί οι άνθρωποι “δεν είναι cool”! Όσο υπάρχουν άνθρωποι με νοημοσύνη, νιάτα (είτε στα χρόνια, είτε στη καρδιά) και την επιθυμία για δυναμική μουσική, τότε το Heavy Metal θα είναι πάντα εκεί! Απλώς, μπορεί να είναι πιο underground σε σχέση με άλλους χρόνους που βρισκόταν στην ακμή του. 

Howie Bentley: Δεν πιστεύω ότι οι περισσότεροι Αμερικανοί ένιωσαν πραγματικά το Heavy Metal από την αρχή. Οι Αμερικανοί ακολουθούν τις μόδες περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον στον κόσμο. Το μόνο που έγινε ήταν ότι το MTV, κουνώντας το δάχτυλό του στους Αμερικανούς, τους είπε ότι είστε εκτός μόδας και όλοι διαολοστείλανε το metal προχωρώντας στην επόμενη τάση. Νομίζω ότι η πλειοψηφία των Αμερικανών, ούτως ή άλλως, νόμιζε ότι metal είναι σκατά όπως οι Motley Crue και οι Poison. Έτσι, το MTV και τα μέσα ενημέρωσης της μουσική εδώ, επεσήμαναν πόσο γελοίες είναι αυτές οι μπάντες και το metal έγινε μια απαγορευμένη λέξη στις ΗΠΑ.

Jack Starr: Ναι, έχεις δίκιο, το Heavy Metal ξαφνικά εξαφανίστηκε στις ΗΠΑ, αλλά αυτό είναι περίπλοκο να το εξηγήσω…

George Call: Εξαφανίστηκε εμπορικά αλλά δεν εξαφανίστηκε εντελώς. Στο ραδιόφωνο δεν ήθελαν να το ξέρουν. Το MTV ενδιαφερόταν λιγότερο και οι άστατοι, μoδάτοι μουσικοί που ρυπαίνουν την Αμερική, άρχισαν να αλλάζουν τα μαλλιά τους και προσπάθησαν να ακολουθήσουν τη νέα τάση, η οποία ήταν το grunge. Πολλοί από εμάς έμειναν πιστοί στο heavy metal. Οι Aska πραγματοποίησαν τις περισσότερες από τις περιοδείες τους στις ΗΠΑ καθ’ όλη τη δεκαετία του 90, άρα είναι πολύ σαφές για μένα, ότι υπήρχε ακόμη βιώσιμη αγορά. Και ήμασταν εκεί να καλύπτουμε τη θέση που έμενε κενή από τους κυνηγούς της κάθε εφήμερης μόδας. Δεν είμαι της άποψης ότι όταν εμφανίζεται ένα νέο στυλ μουσικής πρέπει να εγκαταλείπουμε ότι αγαπήσαμε πριν. Ειδικά όταν το τι υπήρχε πριν ήταν τόσο γαμημένα φοβερό. Κοιτάξτε τι συνέβη στο grunge. Είναι νεκρό τώρα και στη θέση του υπάρχει αυτή η αναζωπύρωση της πραγματικού metal με την κουλτούρα των νέων. Τα παιδιά μακραίνουν τα μαλλιά τους ξανά. Οι μπάντες που ήταν διάσημες όταν μεγάλωνα, είναι δημοφιλείς και πάλι. Αυτό είναι ένα πολύ όμορφο πράγμα για να συμβεί στην Αμερική. Ειδικά όταν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης επέμειναν ότι το metal ήταν νεκρό εδώ και πολλά χρόνια, ενώ στην πραγματικότητα, τίποτα από αυτά δεν ήταν αλήθεια. Αυτή ήταν η κύρια αιτία του θανάτου του. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης προσποιήθηκαν ότι το metal τελείωσε, για να αγκαλιάσουν τη ραπ μουσική και όλα τα είδη των άλλων σκουπιδιών. Και τα πρόβατα ακολουθούν. Στην Αμερική, δυστυχώς, στους ανθρώπους αρέσει να τους δίνεις την ποπ κουλτούρα με το κουτάλι. Πώς αλλιώς μπορεί κανείς να εξηγήσει τους Jonas Brothers;
Mark Briody: Δεν νομίζω ότι το metal εξαφανίστηκε εντελώς στην δεκαετία του '90. Σε mainstream επίπεδο έγινε, αλλά πάντα υπήρχε κάποιο καλό underground metal. Νομίζω ότι εξαφανίστηκε στο mainstream, λόγω συγκροτημάτων όπως οι Nirvana. Αυτό το στυλ έλεγε: «Ο καθένας μπορεί να γίνει ροκ σταρ, δεν χρειάζεται να παίζει σόλο κιθάρας». Εγώ δεν συμφωνώ καθόλου με αυτό, οπότε δεν έδωσα πραγματικά μεγάλη προσοχή.

Jeff Lords: Εγώ προσωπικά δεν το πιστεύω, ούτε κάνω τέτοιες υποθέσεις.

-Ποιες θεωρείς ότι είναι οι σημαντικότερες Heavy Metal μπάντες της Αμερικής στα '90s και '00s;

George Tsalikis: Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 90 δεν υπήρξαν πάρα πολλές metal μπάντες που βγήκαν από τις ΗΠΑ. Υπήρξαν κάποιες, ωστόσο, που βοηθήσαν να διατηρηθεί η metal σκηνή ζωντανή. Στο πιο παραδοσιακό και thrash ύφος, είχαμε τους Iced Earth. Υπήρχαν, επίσης, συγκροτήματα όπως οι Dream Theater και Symphony X, που έφεραν το progressive metal στο προσκήνιο. Αργότερα είχαμε μπάντες όπως οι Kamelot, οι οποίοι είχαν ισχυρό αντίκτυπο στη metal κοινότητα. Πέρα από αυτές τις μπάντες και κάποιες λιγότερο γνωστές από αυτές, η πλειοψηφία από τα συγκροτήματα που άκουγα κατά τη διάρκεια εκείνης της εποχής ήταν από την Ευρώπη.

Joe Floyd: Οι πιο σημαντικές ΗΜ μπάντες των '90s; Με το “σημαντικές”, υποθέτω ότι εννοείτε καινοτόμες και επιδραστικές. Μάλλον πρέπει να αναφέρω τους Pantera, παρότι ξεκίνησαν στη δεκαετία του '80. Νομίζω ο Rob Zombie ήταν η καλύτερη μίξη techno κτλ. με metal, Alice in Chains… Μερικές φορές όμως, τα λιγότερο γνωστά συγκροτήματα είναι αυτά που έχουν τεράστια επιρροή σε άλλους καλλιτέχνες, αλλά δεν παίρνουν την αναγνώριση…

Mark Briody: Νομίζω ότι οι πιο σημαντικές metal μπάντες στις ΗΠΑ κατά τη διάρκεια του '90 και '00 ήταν μπάντες όπως οι Iced Earth και Nevermore. Και οι δύο αυτές μπάντες έπαιζαν πραγματικό metal και περιόδευαν σε όλη την Αμερική παίζοντας παντού, σε μεγάλες και μικρές πόλεις. Έκαναν πραγματικά καλή δουλειά φέρνοντας το underground metal στις ΗΠΑ.

Juan Garcia: Αν θεωρείτε τους Fear Factory ως Heavy Metal, θα έλεγα ότι ήταν μια σημαντική μπάντα κατά τη διάρκεια των '90s και τις αρχές των '00s. Το άλμπουμ “Demanufacture” είναι κλασικό. Φυσικά, οι Slayer ήταν επίσης πολύ σημαντική μπάντα.

Joe Comeau: Να ονομάσω δύο για τώρα: Arch Enemy και In Flames… καθώς και όλα εκείνα τα μεγάλα συγκροτήματα που έμειναν ενεργά όλα αυτά τα χρόνια. Priest, Maiden, Sabbath…

Brent Sullivan: Αυτό είναι δύσκολο για τις ΗΠΑ. Υποθέτω θα έλεγα, με μια πρώτη σκέψη, από τις μεγαλύτερες στις μικρότερες μπάντες: Metallica, AC/DC, Slayer, Testament, Fates Warning, Iced Earth, Savatage και Crimson Glory, καθώς και… WinterKill… συγνώμη, έπρεπε να βάλω και αυτό!

Randy Barron: Για κάποιους είναι οι Pantera.

Zak Stevens: Θα έλεγα τους Disturbed, Korn, Shinedown, Judas Priest, Metallica, Queensryche, Godsmack και Megadeth.

Devon Graves: Tool, Metallica, Rob Zombie.
Carl Cadden-James: Queensryche για το ταλέντο, Metallica επειδή κρατήσανε το Αμερικάνικο metal ζωντανό, Maiden επειδή κρατήσανε τον κόσμο στο metal και Gamma Ray επειδή είναι οι αγαπημένοι μου.

-Πιστεύεις ότι μπορεί να χαρακτηριστεί κάτι ως "US Μetal";

Randy Barron: Όχι, όχι πραγματικά. Το μόνο πράγμα που συμβαίνει αυτή τη στιγμή είναι ότι όλα τα ξεχασμένα συγκροτήματα επιστρέφουν για τελευταία φορά! Κατά τη γνώμη μου, η οποία ενδέχεται να τσαντίσει κάποιους ανθρώπους αλλά δεν με νοιάζει, η Αμερικάνικη metal γενιά είναι νεκρή στις ΗΠΑ. Ζήτω η δεκαετία του '80… 

George Tsalikis: Νομίζω ότι περιγράφοντας κάτι απλά ως US metal θα ήταν πολύ ασαφές. Θα χρησιμοποιήσω δύο από τις μπάντες που ανέφερα προηγουμένως ως παράδειγμα. Οι Dream Theater είναι μια US metal μπάντα, το ίδιο και οι Iced Earth. Ωστόσο, αυτά τα δύο συγκροτήματα έχουν διαφορετική μουσική. Νομίζω ότι τα υπο-είδη είναι ένας καλός τρόπος για να χαρακτηρίσεις το στυλ των συγκροτημάτων και όχι την προέλευσή τους. 

Juan Garcia: Θα έλεγα, οι Lizzy Borden είναι U.S. Metal.

George Call: Καλή ερώτηση. Ελπίζω όχι, διότι όταν σκέφτομαι US metal το μυαλό μου πάει σε μπάντες όπως οι Ratt, οι Quiet Riot και οι άλλες μπάντες του LA, οι οποίες ως επί το πλείστον δεν είναι της αρεσκείας μου. Μετά σκέφτομαι μπάντες όπως οι Riot, Manowar, Virgin Steele και φυσικά Omen και Αska και δεν υπάρχει τίποτα που χαρακτηρίζει αυτές τις μπάντες ως κάτι το ιδιαίτερο Αμερικάνικο. Νομίζω ότι μια μεγάλη metal μπάντα είναι μεγάλη, ανεξάρτητα από πού είναι, αλλά παραδέχομαι αυτό: τα Αμερικάνικα συγκροτήματα που αγαπώ, όπως αυτά που μόλις ανέφερα, ακούγονται Βρετανικά για μένα. Και έχω παρατηρήσει ότι τα περισσότερα από αυτά που πραγματικά με αγγίζουν, προέρχονται από την ανατολική ακτή (east coast). Δώσε μου μια east coast μπάντα οποιαδήποτε μέρα και τη βάζω πάνω από τα συγκροτήματα της δυτικής ακτής. Απλώς φαίνεται να έχουν μια διαφορετική ευαισθησία στην ανατολική ακτή των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Με εξαίρεση ίσως τους Slayer, θεωρώ τις μπάντες της δυτικής ακτής περισσότερο σαν τη πέτρα παρά τον βράχο. Σκεφτείτε το για μια στιγμή και θα δείτε ότι ίσως συμφωνείτε. Φυσικά, αυτή είναι απλά η γνώμη μου.

Joe Floyd: Όσον αφορά το “US Metal”, ίσως κάποτε. Αυτές τις μέρες τα πάντα επηρεάζονται από οτιδήποτε άλλο, οπότε δεν ξέρω αν υπάρχει US metal. Όταν εμφανίστηκαν οι Warrior στην δεκαετία του 80, ήμασταν επηρεασμένοι από τα πάντα, από Judas Priest και AC/DC μέχρι Sweet, κλπ, αλλά μας είχανε βάλει την ταμπέλα “LA Metal”! Οι ΗΠΑ είναι μια μεγάλη χώρα με διάφορες περιοχές. S.California metal, Northwest metal, Florida (Μαϊάμι) metal, Midwest metal, κλπ., οπότε οι διακριτές γραμμές είναι θολές. Metal με rap και scratching, όπως οι Linkin Park είναι επίσης ένα πράγμα των ΗΠΑ, αλλά αυτό δεν καθορίζει ολόκληρο το US metal. Οι Warrior χαρακτηριζόντουσαν εκείνες τις μέρες ως power metal το οποίο είναι μια ταξινόμηση που ξεκίνησε στην Ευρώπη. Πριν από αυτό νομίζω ότι ήταν το melodic metal. Είναι ολοένα και πιο δύσκολο να συμβαδίσεις με όλους και όλα τα διαφορετικά υπο-είδη της heavy μουσικής. Πάρα πολλές μπάντες!
Jack Starr: Το US metal μπορεί να χαρακτηριστεί από τους Manowar, Jack Starr, Riot, Virgin Steele, Queensryche, Culprit, Wild Dogs, Racer X, Flotsam and Jetsam, Liege Lord, κτλ. 

Joe Comeau: US Metal; Σίγουρα. Συγκροτήματα που προήλθαν από την ανατολική ακτή, το Bay Area ή τη δυτική ακτή, έχουν διαφορετικό ήχο από τα περισσότερα Σουηδικά ή Γερμανικά συγκροτήματα, καταλαβαίνεις;

Joey Vera: Φυσικά… more bluesy than classical.

-Πιστεύεις ότι υπάρχει αμερικάνικη παραδοσιακή Heavy Μetal μπάντα που να είναι πιο μεγάλη από τους Iron Maiden ή Judas Priest;

Henrik Flyman: Όχι.

Mark Zonder: Maiden και Priest, παραμένουν οι μεγαλύτεροι και καλύτεροι.

Howie Bentley: Όχι. Σίγουρα όχι.
Jack Starr: Όχι, δεν υπάρχουν παραδοσιακές μπάντες στις ΗΠΑ τόσο μεγάλες όσο οι Priest, ο Ozzy ή οι Sabbath. Δεν πλησιάζουν καν. 

Steve Wittig: Δεν νομίζω να υπήρξε κάποια κλασική heavy metal μπάντα στις ΗΠΑ τόσο μεγάλη όσο οι Priest και οι Maiden. Ίσως οι Metallica να πλησιάζουν.

Brent Sullivan: Ίσως οι Metallica.
George Call: Ω ναι. Οι KISS είναι το μεγαλύτερο metal συγκρότημα στον κόσμο. Ξέρω ότι ορισμένοι μπορεί να ισχυρίζονται ότι δεν είναι metal, αλλά για μένα είναι ή ήταν για το μεγαλύτερο διάστημα της καριέρας τους. Απομακρύνθηκαν σε ορισμένες περιπτώσεις, αλλά πάντα επέστραφαν στις ρίζες τους. Σίγουρα, κανείς δεν θα αμφισβητήσει ότι οι KISS έμπνευσαν περισσότερους ανθρώπους να μάθουν να παίζουν κάποιο όργανο από κάθε άλλο συγκρότημα στον κόσμο, εκτός ίσως από τους Beatles. Και το σήμα τους είναι εύκολα αναγνωρίσιμο από σχεδόν όλους στον πλανήτη Γη. Δείξτε στους γονείς σας μια φωτογραφία από Maiden ή Priest και οι περισσότεροι θα πουν ότι δεν γνωρίζουν ποιους κοιτάνε. Δείξτε τους μετά μια φωτογραφία των KISS και θα πουν “Ω, αυτοί είναι οι KISS”.

Παρελκόμενα…

-Πόσο ξεκάθαροι είναι οι όροι Heavy Metal, Power Metal, Epic Metal, Doom Metal και Thrash Metal για εσάς;

Juan Garcia: Πολύ ξεκάθαροι, θεωρώ ότι συγκροτήματα όπως οι Saxon και οι Judas Priest είναι Heavy Metal. Όσον αφορά το Power Metal, αυτό είναι ένα είδος που δεν ήταν ποτέ σαφές για μένα, αλλά υποθέτω ότι μπορείτε να θεωρήσετε τους Hammerfall ως Power Metal. Μερικοί άνθρωποι πιστεύουν ότι οι Agent Steel είναι Power Metal, αλλά νομίζω ότι οι Agent Steel είναι περισσότερο Speed Metal. Doom Metal για μένα είναι συγκροτήματα όπως οι Trouble και οι Candlemass και όσον αφορά το Thrash, θα έλεγα ότι οι Exodus είναι οι βασιλιάδες.

Philip Swanson: Για εμένα, το καθένα είναι πολύ διακριτό και ξεκάθαρο και μια πολύ σαφής γραμμή τα χωρίζει. Είχα τη συζήτηση για παράδειγμα τις προάλλες σχετικά με τους  Overkill. Τους θεωρώ ένα power metal συγκρότημα και δεν τους βλέπω καθόλου να προσδιορίζονται ως thrash, αλλά είμαι βέβαιος ότι κάποιοι θα διαφωνήσουν.

George Tsalikis: Τα υποείδη του metal είναι πολύ ξεκάθαρα για μένα, ωστόσο, πιστεύω ότι πολλές από τις καλύτερες μπάντες κάνουν εξαιρετική δουλειά στην ανάμειξη πολλών από τα στοιχεία που έχει το κάθε ένα από τα υποείδη.

Jack Starr: Νομίζω ότι όλα τα είδη του metal όλα καλά καθορισμένα και πρέπει κανείς απλώς μόνο να ακούσει. Να ακούσει τη διαφορά μεταξύ Power Metal και Doom, γιατί Power Metal και Epic Metal έχουν ένα θριαμβευτικό ήχο, ενώ το Doom έχει το αντίθετο ήχο. Το Thrash Metal έχει ένα πολύ γρήγορο ήχο, όπως το speed metal και, επίσης, στο Thrash oι τραγουδιστές συνήθως δεν είναι τόσο καλοί.

George Call: Λοιπόν, είναι αρκετά σαφείς, αλλά πιστεύω ότι τα συγκροτήματα θα πρέπει να είναι ελεύθερα να περάσουν και να θολώνουν τις γραμμές του metal εφόσον το τελικό αποτέλεσμα είναι καλό. Ο Ozzy, οι Black Sabbath, ακόμη και οι Judas Priest ήταν σπουδαίοι σε αυτό. Ακούστε το “Sinner” των Priest και στη συνέχεια το “Last Rose of Summer” από το ίδιο άλμπουμ. Ή το “Over the Mountain” του Ozzy και το “Goodbye To Romance”. Μ 'αρέσει όταν οι μπάντες δείχνουν τη ποικιλομορφία και το μουσικό ταλέντο τους, εφόσον δεν χάνουνε από τα μάτια τους, το τι είναι αυτό που μας προσελκύει σε αυτούς από την αρχή. Μερικές μπάντες χάνουν το σκοπό τους. Οι Manowar είναι ένα σαφές παράδειγμα μιας μπάντας που έχασε το σκοπό της. Ελπίζω να τον βρουν και πάλι γιατί αγαπώ αυτή τη μπάντα.
Lars Johansson: Τα είδη είναι ξεκάθαρα από το στυλ του παιξίματος και αυτό έχει να κάνει με τις διαφορές μεταξύ του Ευρωπαϊκού και Αμερικάνικου metal. Για μένα, το Power Metal είναι ένας αμερικάνικος τρόπος του Heavy Metal. Η διαφορά μεταξύ Doom και Thrash είναι πολύ σαφής σε βάθος και ταχύτητα, ώστε δεν μπορείς να μην την καταλάβεις… (δεν ξέρω με βεβαιότητα τι είναι Epic Metal όμως… πραγματικά).

Devon Graves: Μου αρέσει ένα μείγμα από όλα. Το κάθε ένα γίνεται βαρετό για μένα μετά από αρκετό καιρό.

Steve Wittig: Με τα διαφορετικά είδη του metal, νομίζω ότι η διαφορά είναι αυτό που το συγκρότημα θέλει να είναι. Μερικές μπάντες αναμειγνύουν κάποια διαφορετικά στυλ και κάποιες παραμένουν αυστηρά σε ένα ακριβές είδος. Προσωπικά, μου αρέσει όταν οι μπάντες ξεφεύγουν ή πειραματίζονται λίγο.

Henrik Flyman: Για εμένα είναι απλώς μουσική. Δεν με ενδιαφέρει πως την ονομάζουν. Υπάρχει καλή μουσική και κακή μουσική. Εμένα με ενδιαφέρει μόνο το πρώτο.

Tore Østby: Για μένα τα είδη δεν είναι καθόλου ξεκάθαρα. Θεωρώ ότι φέρνει σύγχυση το ότι φαίνεται να υπάρχει ένα δισεκατομμύριο είδη metal. Και ποια είναι η διαφορά του Heavy Metal με το Hard Rock;! Δεν είμαι οπαδός της κατηγοριοποίησης της μουσικής και δεν είμαι επίσης οπαδός που κολλάει σε ένα μικρό είδος. Πιστεύω ότι η μουσική σε όλα τα είδη έχει έφεση σε διαφορετικά συναισθήματα. Η μουσική είναι ένας τρόπος έκφρασης και επικοινωνίας των συναισθημάτων και δεν θα πρέπει να σκέφτεται – απλώς να παίζεται χωρίς όρια!

Ron Jarzombek: Δεν ξέρω καν ποιες μπάντες είναι  Power Metal, Epic Metal, κτλ…

-Ποιες είναι (αν υπάρχουν για εσένα) οι διαφορές μεταξύ Ευρωπαϊκού και Αμερικάνικου Heavy Metal;

Paul van Rijswijk: Αυτή είναι μια δύσκολη ερώτηση. Λατρεύω και τα δύο στυλ, αλλά υπάρχει πάντα μια διαφορά, θα μπορούσε επίσης να είναι οι επιρροές της αμερικανικής μουσικής στις αρχές της δεκαετίας του '70. Πολλές αμερικανικές μπάντες της δεκαετίας του 80 είχαν τον δικό τους συγκεκριμένο ήχο και τρόπο σύνθεσης μουσικής. Ίσως η διαφορά στον ήχο είναι πιο εύκολο να εξηγηθεί αφού τα στούντιο των ΗΠΑ είχαν διαφορετικό εξοπλισμό και μια διαφορετική προσέγγιση για την ηχογράφηση. Μπορεί να κάνω λάθος, αλλά νομίζω ότι τα Αγγλικά συγκροτήματα είχαν περισσότερη αισθητική του δρόμου στον ήχο και τη σύνθεση, ενώ πολλά Αμερικάνικα συγκροτήματα, έδιναν μεγάλη προσοχή στην εικόνα της μπάντας.

Henrik Flyman: Είναι δύσκολο να το περιγράψω με λόγια. Ξέρω μόνο ότι έχω περισσότερη Ευρωπαϊκή μουσική στη συλλογή μου. Αλλά υπάρχει φυσικά και καλό Αμερικάνικο υλικό.

Howie Bentley: Ως γενίκευση, υποθέτω ότι το Ευρωπαϊκό Metal, όπως είναι σήμερα, θεωρείται σαν ποπ μουσική με δίκαση και δυνατές ηλεκτρικές κιθάρες. Το Αμερικάνικο Metal θεωρείται ως σκοτεινότερο και λιγότερο εμπορικό. Αυτή είναι απλώς μια γενίκευση όμως, στο βαθμό που το βλέπω εγώ. Πιστεύω ότι ίσως είναι πιο εύκολο για τους Ευρωπαίους να βγάλουν χρήματα παίζοντας κάτι σαν metal, ως εκ τούτου o πειρασμός στο να παίξεις πιο εμπορική μουσική είναι εκεί. Στην Αμερική, αν παίζεις οτιδήποτε σαν Heavy Metal, δεν πρόκειται ποτέ να αποκτήσεις τα προς το ζην κάνοντας αυτό και κάνεις απλώς αυτό που σου αρέσει. Πάντα έκανα ότι ήθελα να κάνω, οπότε πραγματικά δεν το σκέφτομαι.

Faust: Τα Αμερικάνικα συγκροτήματα είχαν πάντα μια πιο βίαιη προσέγγιση στο ήχο τους, ενώ τα Ευρωπαϊκά είχαν έναν πιο απαλό μελωδικό ήχο. Δεν ξέρω αν αυτό έγινε λόγω του NWOBHM ή οτιδήποτε άλλο, αλλά αυτό μου φαίνεται ως μια διακριτή διαφορά.

Marta Gabriel: Υπάρχουν διαφορές, αλλά είναι κυρίως σε σχέση με τη δημοτικότητα που έχουν συγκεκριμένες μπάντες. Για παράδειγμα, ορισμένες μπάντες μπορεί να είναι πολύ δημοφιλής εδώ στην Ευρώπη και σχεδόν άγνωστες στην Αμερική. Και κάποια μπάντα η οποία είναι πολύ δημοφιλής στην Αμερική, μπορεί να είναι τελείως άγνωστη στην Ευρώπη… Θα έλεγα ότι η Αμερική έχει μια μεγαλύτερη μουσική παράδοση σε γενικές γραμμές - είτε πρόκειται για rock n’ roll, είτε blues. Κάτι άλλο και επίσης πολύ σημαντικό: στις περισσότερες περιπτώσεις μπορείς να αναγνωρίσεις αν αυτό που ακούς είναι Αμερικάνικη μπάντα ή Ευρωπαϊκή. Όχι πάντα, αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις. Έτσι μπορούμε να πούμε ότι το Αμερικάνικο Metal ακούγεται λίγο «διαφορετικό», όπως για παράδειγμα το Αμερικάνικο Thrash Metal (από το Bay Area) είναι διαφορετικό, από το, ας πούμε Ευρωπαϊκό, της Γερμανική σχολής... To Ευρωπαϊκό Power Metal (Helloween, Stratovarius) είναι πολύ διαφορετικό από το Αμερικάνικο (Crimson Glory, Helstar)… Το Αμερικανική Death Metal (θυμηθείτε τις μπάντες από τη Tampa, Florida) ακούγεται διαφορετικό, από Death Metal μπάντες της Ευρώπης, της Σουηδίας… Και ο κατάλογος συνεχίζεται…

-Ποιο θεωρείς ότι είναι καλύτερο κοινό, το Ευρωπαϊκό ή το Αμερικάνικο και τι αντίκτυπο έχει αυτό στη μπάντα;

Mark Zonder: Φαίνεται πάντα ότι το Ευρωπαϊκό κοινό, ειδικά η Ελλάδα, είναι το καλύτερο. Έχει πολύ δυνατούς και πιστούς οπαδούς. Αγαπώ πραγματικά το να παίζω στην Ευρώπη. Σπουδαίοι οπαδοί. Οι καλύτερες συναυλίες που έχω δώσει είναι στην Ελλάδα με τους Fates. Ακόμα και με τους Warlord στο Wacken ήταν κάτι το πολύ ιδιαίτερο.

Jeff Lords: Αν με το “καλύτερο”, εννοείς το πιο πιστό, θα έλεγα ότι είναι το Ευρωπαϊκό κοινό. Ωστόσο, θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί σχετικά με την πραγματοποίηση τόσο ευρέων γενικεύσεων. Η αναλογία των πιστών οπαδών με τους “ακόλουθους της κάθε μόδας” μπορεί να είναι υψηλότερη σε ένα μέρος, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν πιστοί οπαδοί σε άλλο τόπο.

Zak Stevens: Τα τελευταία πέντε χρόνια, δεν μπορώ να δω διαφορά μεταξύ των rock/metal οπαδών στην Ευρώπη και την Αμερική. Είναι σχεδόν ομοειδείς ως προς τις προτιμήσεις τους και τα είδη της μουσικής που ψάχνουν. Σήμερα, ουσιαστικά δεν υπάρχει διαφορά. Κάθε θεμιτή, ταλαντούχα μπάντα έχει τις ίδιες πιθανότητες επιτυχίας και στις δύο ηπείρους, χάρη στην ιογενή επίπτωση του διαδικτύου και της κοινωνικής δικτύωσης. Είναι πραγματικά φοβερό το να βλέπεις αυτό το είδος της ισότητας μεταξύ των δύο ακροατηρίων, ειδικά τώρα.

Mark Shelton: Θα πρέπει να πω ότι το Ευρωπαϊκό κοινό είναι πιο δεκτικό ακροατήριο για το metal εν γένει. Αλλά φαίνεται ότι υπάρχει μια πολύ καλύτερη αντιμετώπιση στις μέρες μας, όσον αφορά το metal, στην Αμερική. Εμείς δώσαμε μια σπουδαία sold out συναυλία εδώ στην Wichita τις προάλλες και ήταν προφανές ότι το πλήθος είναι εξελιχθεί σε περισσότερο metal κοινό από ότι ήταν στο παρελθόν. Νομίζω όμως, ότι το metal στην Ευρώπη έχει περισσότερους οπαδούς που εκτιμούν τη μουσική. Οι ροκάδες στις ΗΠΑ έχουν την τάση να ακούν περισσότερο το τι παίζει στο ραδιόφωνο και το τι τίθεται μπροστά τους με αυτόν τον τρόπο, αντί να ψάχνουν για νέες μπάντες και μουσική που δεν είχαν ξανακούσει. Παίξαμε σε ένα φεστιβάλ στο Michigan χρόνια πριν, στο οποίο ίσως να είχε 100 ανθρώπους το πολύ, στην Ευρώπη όμως, κάθε φεστιβάλ συνήθως φέρνει ένα ολόκληρο πλήθος μεταλλάδων. Αυτό έχει αντίκτυπο στις μπάντες. Το καλύτερο παράδειγμα μου είναι οι Cirith Ungol. Δεν θέλουν να επαναδραστηριοποιήσουν τη μπάντα πάλι, για περιοδεία, εξαιτίας κάποιων shows που είχαν δώσει στον Καναδά και τις ΗΠΑ, όπου μόνο 20 άτομα συγκεντρώθηκαν. Αν έπαιζαν στην Ελλάδα θα είχαν διαφορετική άποψη, νομίζω, επειδή πολλοί άνθρωποι θα πήγαιναν για να τους δουν.

-Oι επανασυνδέσεις πολλών μπαντών από τη δεκαετία 80, θεωρείς ότι έχουν τίμιες προθέσεις;

Jeff Lords: Το τι είναι “τίμιο” και τι δεν είναι “τίμιο”, είναι αμφισβητήσιμο. Αν κάποιες μπάντες επανενωθούν για τη διασκέδαση, είναι τίμιο. Αν κάποιες μπάντες επανενωθούν για τα χρήματα, είναι και αυτό τίμιο, με την προϋπόθεση ότι το παραδέχονται.

Brent Sullivan: Δεδομένου ότι είμαι σε ένα από αυτά τα συγκροτήματα, μπορώ να πω ναι. Υπήρχαν πολλές μεγάλες μπάντες τότε και δυστυχώς πολλοί χώρισαν τους δρόμους τους για διάφορους λόγους. Η αλλαγή στη μουσική είμαι βέβαιος ότι έπαιξε το ρόλο της. Δεν είναι εύκολο το να κρατήσεις μια μπάντα μαζί, χωρίς να κάνεις ένα διάλειμμα. Αν οι μπάντες μπορούν να συνεχίσουν από όπου σταμάτησαν 10 - 20 χρόνια πριν, για τους παλιούς οπαδούς και έχουν την ευκαιρία να παρουσιάσουν τη μουσική τους και σε μια εντελώς νέα βάση οπαδών, πιστεύω ότι είναι καλό. Ξέρω ότι δεν είναι σίγουρα για τα χρήματα, αλλά για το πάθος και την αγάπη για τη μουσική στην οποία όλοι πιστεύουμε. Επίσης, πραγματικά πιστεύω πως οι άνθρωποι διψάνε για καλή μουσική και πολλές μπάντες τότε, είχαν πολλά ακόμα να δώσουν, αλλά ποτέ δεν έκαναν το διάλειμμά τους. Σήμερα, τα πάντα ακούγεται ίδια. Μην με παρεξηγείτε, μου αρέσουν ορισμένα νέα συγκροτήματα, αλλά το ίδιο πράγμα που κάνουν όλοι δεν αλλάζει. Σχεδόν δεν μπορώ να ξεχωρίσω συγκροτήματα. Παλιά, φαινόταν ότι τα περισσότερα συγκροτήματα είχαν τον δικό τους ήχο και μπορούσες να τα ξεχωρίσεις.

Carl Cadden-James: Υποθέτω, για τους περισσότερους. Το να παίζεις είναι εθιστικό και όταν δεν το έχεις το θέλεις πίσω. Είμαι βέβαιος ότι υπάρχουν και κάποιοι που το κάνουν μόνο για τα χρήματα.

Henrik Flyman: Είμαι σίγουρος ότι το απολαμβάνουν, αλλά δεν νομίζω ότι θα είχε συμβεί εάν δεν μπορούσαν να πάρουν κάποια μετρητά από αυτό. Αλλά νομίζω ότι είναι πολύ κατανοητό, αν και ποτέ δεν θα το κάνω εγώ. Προτιμώ να δίνω πάντα το 100% για όσο μπορώ περισσότερο. Αλλά αν σταματήσω, σταμάτησα. Γι’ αυτό καλύτερα να στηρίξετε τους Evil Masquerade, όσο είμαι εδώ…

Philip Swanson: Ως επί το πλείστον θα πω ΟΧΙ. Νομίζω ότι υπάρχει περισσότερη ακεραιότητα στους καλλιτέχνες του '80, που έμειναν μαζί ή σχημάτισαν νέα συγκροτήματα, περισσότερο από τη προσπάθεια να αναζωπυρώσουν μία σβηστή φλόγα. Ξεκινήστε μια νέα φωτιά ή διατηρήσετε το κάψιμο φλόγας.

Η επόμενη ημέρα…

-Ποιο πιστεύεις ότι θα είναι το μέλλον του Heavy Metal όταν αποσυρθούν οι τελευταίες μεγάλες arena bands σαν τους Iron Maiden και τους Metallica;

DC Cooper: Όσον αφορά το μέλλον των arena bands, δεν βλέπω ελπιδοφόρο μέλλον. Τουλάχιστον στις ΗΠΑ, η αγορά είναι τόσο μπερδεμένη με τις εταιρίες και την τακτική τους. Όλα εξαρτώνται από το πόσα χρήματα κάθε εταιρία είναι πρόθυμη να ρίξει σε μια νέα/παλιά μπάντα για ένα τόσο μεγάλο εγχείρημα. Νομίζω ότι εκείνες τις ημέρες είναι πλέον περιορισμένες. Η αμερικανική σκηνή είναι ένα εντελώς διαφορετικό θηρίο σε σχέση με την Ευρώπη. Τουλάχιστον στην Ευρώπη, οι φανατικοί οπαδοί, είναι πιστοί. Εδώ, τα πάντα έχουν να κάνουν με το τι ακούνε οι άλλοι, τι φοράνε και πόσες χιλιάδες φορές κάποιος ραδιοφωνικός σταθμός παίζει τα τραγούδια τους ξανά και ξανά… και ξανά. Χτύπα τους Αμερικάνους με ένα τραγούδι μέχρι να μην μπορούν πλέον να το αντέξουν.

Ken Erb: Και τα δύο αυτά συγκροτήματα έχουν δείξει την ηλικία εδώ και αρκετό καιρό τώρα. Είναι ακόμα διασκεδαστικό να τους βλέπεις ζωντανά, αλλά τίποτα δεν είναι ίδιο στον συνθετικό τομέα. Δυστυχώς, οι arena bands είναι πιθανώς μια κατάσταση του παρελθόντος, αν και τα φεστιβάλ της Ευρώπης συνεχίζουν να παρέχουν αυτό το είδος ατμόσφαιρας στις metal μπάντες. Όσον αφορά το μέλλον του Heavy Metal, θα ζήσει. Ως ένα μεγάλο ιδίωμα της μουσικής που θα διαρκέσει σίγουρα στη δοκιμασία του χρόνου.

Marta Gabriel: Νομίζω ότι το Heavy Metal δεν θα πεθάνει ποτέ και ποτέ δεν θα εξαφανιστεί, όσο οι οπαδοί αγοράζουν άλμπουμ, βγαίνουν έξω για να δουν τα αγαπημένα τους συγκροτήματα να παίζουν ζωντανά και για όσο διάστημα οι νέοι ξεκινούν νέες μπάντες. Ξέρετε, εάν υπάρχουν οπαδοί, υπάρχουν μουσικοί που έχουν ακροατήριο… Οι μπάντες δεν μπορούν να υπάρξουν χωρίς οπαδούς και δεν θα υπάρχουν οπαδοί χωρίς καλές μπάντες.

Είναι γεγονός ότι όσο περνάνε τα χρόνια, πράγματα και καταστάσεις προσαρμόζονται στα δεδομένα της εκάστοτε εποχής. Όροι και χαρακτηρισμοί αλλάζουν, οι μόδες πάνε και έρχονται, αλλά ο πυρήνας του Heavy Metal δείχνει να είναι πάντα παρών. Το σημάδι των ημερών μας είναι η πτώση της δισκογραφίας και η υπερπληθώρα συγκροτημάτων. Με την ευκολία που παρέχει η τεχνολογία σήμερα, είναι πολύ εύκολο για τον οποιονδήποτε να αποκτήσει ψηφιακή δισκοθήκη με το πάτημα ενός κουμπιού και να μάθει ότι θέλει για τον οποιονδήποτε μουσικό σε οποιαδήποτε γωνιά της Γης. Ο ίδιος μπορεί να φτιάξει και μια μπάντα, να ηχογραφήσει το άλμπουμ του στο «προσωπικό» του στούντιο, να το κυκλοφορήσει μόνος του σε 1000 αντίτυπα ή στην δισκογραφική εταιρία του φίλου του, να το διαφημίσει στο website ενός άλλου φίλου και να στήσει μια ιστοσελίδα που μπορεί να μην έχει διαφορά από την αντίστοιχη των Iron Maiden… Τα πάντα εξομοιώθηκαν. Τα πάντα πλάτιασαν. Όλοι έγιναν «φίλοι» μεταξύ τους σε διάφορους ιστότοπους κοινωνικής δικτύωσης και η σημασία του Heavy Metal, όποια και αν είναι αυτή, όπως και αν την αντιλαμβάνεται ο καθένας, αν υπάρχει ή δεν υπάρχει, εξελίχθηκε ή μεταλλάχτηκε. Άλλαξε. Στον ευρύ χώρο του metal, η πληθώρα προσφοράς είναι απίστευτα μεγάλη και δυσανάλογή με την ζήτηση. Φαίνεται όμως, πως πάντα συνεχίζουν να υπάρχουν άνθρωποι που στηρίζουν τη μουσική και τους μουσικούς που αγαπάνε έμπρακτα και συνειδητά. Και οι ίδιοι οι μουσικοί, δημιουργούν μουσική με ενδιαφέρον, πάθος και όραμα. Άλλες εποχές λιγότερο, άλλες περισσότερο. Άλλωστε, οι τάσεις και η μουσική πάντα κάνουν κύκλους, και πάντα θα βρίσκεις πράγματα που θα μιλάνε στη καρδιά σου.

(πρώτη δημοσίευση στο www.cloakndagger.gr - 17/03/2011)